Algemeen
Verdrietig nieuws van Jamie Lee Curtis: ‘Hij was zo’n zachte ziel.’
Jamie Lee Curtis deelt met diep verdriet verwoestend nieuws: “Vandaag hebben we hem verloren… zo’n zachte ziel.” In een emotioneel bericht op Instagram liet de 65-jarige actrice, vooral bekend van haar iconische rol in *Halloween*, weten dat haar goede vriend, de geliefde komiek Richard Lewis, is overleden. De twee werkten samen in de sitcom *Anything But Love*, die tussen 1989 en 1992 werd uitgezonden en waarin ze vier seizoenen lang een hechte band opbouwden, zowel op het scherm als daarbuiten.
Curtis, zichtbaar aangedaan door het nieuws, verwees in haar bericht naar Lewis als een van de mensen die haar leven wezenlijk hebben veranderd. Ze deelde oude foto’s en persoonlijke anekdotes over hun tijd samen, waarbij ze benadrukte dat hij een belangrijke rol speelde in haar persoonlijke herstel van een opioïden verslaving. “Hij is de reden dat ik nuchter ben,” onthulde Curtis openhartig, terwijl ze herinnerde hoe Lewis haar jarenlang heeft gesteund op haar pad naar herstel. Curtis, die al 25 jaar nuchter is, gaf aan dat hij altijd voor haar klaarstond, zelfs tijdens de moeilijkste momenten van haar strijd.
Het nieuws over Lewis’ overlijden kwam voor Curtis via een eerdere post van collega-actrice Bette Midler, die ook haar verdriet uitte over het verlies van de geliefde komiek. Lewis was vooral bekend om zijn stand-upcomedy en zijn unieke, droge humor, maar hij speelde ook een belangrijke rol in Curtis’ leven, zowel op professioneel als persoonlijk vlak.
In haar eerbetoon deelde Curtis hoe ze destijds betrokken was bij de casting van *Anything But Love* en hoe ze erop stond dat de producers Lewis zouden vragen voor de rol van Marty Gold, haar vriend en potentiële liefdesbelang in de serie. “Ik hield van de manier waarop hij zich gedroeg,” zei ze, eraan toevoegend dat hij haar altijd aan het lachen wist te maken. Een van de meest memorabele momenten tijdens zijn auditie was toen hij het woord “bundt cake” verkeerd uitsprak, wat een spontane lachbui veroorzaakte bij Curtis.
Lewis’ humor en zijn diepe vriendschap met Curtis maakten hem een unieke persoonlijkheid op de set, maar hij worstelde ook met optredens voor een live publiek. Curtis herinnerde zich met een glimlach hoe Lewis altijd zijn aantekeningen op verborgen plekken neerzette, zoals op rekwisieten, deurkozijnen en zelfs op haar gezicht. Ondanks deze onzekerheden wist hij elke keer weer het publiek te laten lachen, wat zijn natuurlijke talent en doorzettingsvermogen benadrukte.
Curtis haalde ook herinneringen op aan de verliezen die ze samen hebben gedeeld, zoals het overlijden van hun goede vrienden John Ritter en Richard Frank. Deze momenten van verdriet brachten hen nog dichter bij elkaar, en ze vond troost in het feit dat Lewis altijd een steunpilaar was in moeilijke tijden.
In haar Instagram-bericht deelde Curtis een laatste verzoek van Lewis, waarin hij vroeg om een box met afleveringen van *Anything But Love* van ABC/Disney. Dit gaf Curtis nog meer reden om met liefde terug te denken aan hun tijd samen. Ze benadrukte opnieuw hoeveel hij voor haar betekende tijdens haar herstelperiode en de steun die hij gaf toen ze besloot nuchter te worden. “Hij stond altijd aan mijn zijde,” schreef ze, terwijl ze haar dankbaarheid uitte voor de jarenlange vriendschap die ze hadden opgebouwd.
Curtis eerde ook de bijzondere relatie die Lewis had met zijn vrouw, Joyce Lapinsky. Ze sprak vol bewondering over hun huwelijk en beschreef hoe Joyce een centrale rol speelde in Lewis’ leven. “Joyce vinden en nuchter worden waren alles voor hem,” vertelde Curtis, en ze gaf toe dat ze tranen in haar ogen kreeg terwijl ze dit opschreef.
Curtis sloot haar eerbetoon af met de woorden: “Richard, ik hoop dat je lacht, waar je ook bent. Mijn Marty, ik hou van je.” Haar verdriet was duidelijk voelbaar in de laatste zinnen van haar bericht, waarin ze niet alleen de man herdacht die haar aan het lachen maakte, maar ook de vriend die haar onvoorwaardelijk steunde.
In een tweede post op Instagram deelde Curtis een nostalgische foto van haar en Lewis tijdens hun tijd in *Anything But Love*. Ze citeerde de titelsong van de serie, geschreven door JD Souther, en moedigde haar volgers aan om het nummer op te zoeken. “Luister naar de tekst,” schreef ze, terwijl ze een passage citeerde die hun band mooi samenvatte: “Als we elkaar nooit hadden ontmoet/And the world moved on without us/As if we were never here at all…”
Naast Jamie Lee Curtis deelden ook andere beroemdheden hun verdriet over het verlies van Richard Lewis. Larry David, de bedenker van *Curb Your Enthusiasm*, waarin Lewis ook verscheen, noemde hem een broer. “We zijn drie dagen na elkaar geboren in hetzelfde ziekenhuis,” herinnerde David zich, en voegde eraan toe: “Het is zeldzaam om iemand te vinden die zo grappig en lief is, maar vandaag maakt hij me aan het huilen. En dat zal ik hem nooit vergeven.”
Cheryl Hines, een andere ster van *Curb Your Enthusiasm*, vertelde over haar bewondering voor Lewis en noemde hem een “ware zegen” in haar leven. Ze sprak met veel liefde over hun samenwerking en herinnerde zich hoe attent hij altijd was naar de mensen om hem heen, vooral in zijn latere jaren.
Met het overlijden van Richard Lewis verliest de entertainmentwereld een unieke komiek en een geliefd mens. Zijn nalatenschap blijft echter voortleven in de harten van degenen die hem kenden, zowel op als buiten het scherm.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
