Algemeen
Marieke (41): “Mijn kinderen moeten hun bord leeg eten, al duurt het de hele avond.”
Marieke, een 41-jarige moeder van twee kinderen, heeft duidelijke ideeën over opvoeding, vooral als het gaat om de eetgewoonten van haar kinderen. “Mijn kinderen moeten hun bord leeg eten, zelfs tot de laatste rijstkorrel,” zegt ze met overtuiging.
Deze regel is voor Marieke meer dan een praktische aanpak; het is een waarde die ze van haar eigen ouders heeft meegekregen. Voor haar betekent het afronden van een maaltijd respect hebben voor voedsel en verantwoordelijkheid tonen.
Op een doordeweekse avond, terwijl Marieke aan het koken is, legt ze uit waarom dit principe zo belangrijk voor haar is. “Voedsel is kostbaar, en dat wil ik mijn kinderen meegeven. Het komt niet zomaar op tafel. Mijn ouders hebben me dat altijd geleerd, en ik wil die les doorgeven,” vertelt ze terwijl de geur van verse groenten en rijst de keuken vult en haar kinderen zich klaarmaken voor het avondeten.
Aan tafel loopt het niet altijd vlekkeloos. “Mama, ik ben vol,” zegt haar oudste, Tim, terwijl hij zijn vork neerlegt. Marieke kijkt hem aan en antwoordt rustig: “We eten ons bord leeg, Tim. Er zijn zoveel mensen die honger lijden. Het is belangrijk dat we waarderen wat we hebben.” Voor haar gaat het om meer dan alleen het eten zelf; het is een manier om haar kinderen te leren verantwoordelijkheid te nemen en waardering te tonen.
De jongste, Sophie, bekijkt haar bord met tegenzin. “Ik vind broccoli echt niet lekker,” klaagt ze. Marieke glimlacht, maar blijft bij haar standpunt. “Je hebt het gekozen, en nu eet je het op. Soms moet je dingen een kans geven, ook als je ze in eerste instantie niet lekker vindt.” Dit is een les die ze haar kinderen probeert bij te brengen: openstaan voor nieuwe ervaringen en doorzetten, zelfs als iets in het begin niet aantrekkelijk lijkt.
Er ontstaat echter soms spanning tussen Marieke en haar man Peter over deze strikte regels. “Moeten we echt zo streng zijn?” vraagt Peter op een avond. “Kinderen mogen toch ook wel eens iets niet lekker vinden?” Marieke kijkt hem aan, vastberaden: “Als ze nu leren dat ze kunnen stoppen wanneer ze willen, wat zegt dat over doorzettingsvermogen in het leven?”
Op school merkt het gezin dat andere ouders vaak losser omgaan met eten. “Sommige kinderen eten hun bord niet leeg en krijgen gewoon een toetje. Dat kan ik niet begrijpen,” zegt Marieke. “Ik wil dat mijn kinderen leren om waardering te hebben voor wat ze krijgen.”
Dit diepe gevoel van verantwoordelijkheid komt voort uit haar eigen opvoeding. Marieke herinnert zich hoe haar ouders haar leerden dat voedsel waardevol is. “Mijn ouders vertelden me verhalen over de moeilijke tijden die zij hadden meegemaakt. Voedsel werd nooit verspild, en dat respect probeer ik nu door te geven aan mijn kinderen.”
De momenten aan de eettafel zijn voor Marieke dus niet alleen maaltijden, maar ook waardevolle gelegenheden om levenslessen te delen. Ze vertelt dat ze haar kinderen vaak stimuleert om na te denken over waar hun eten vandaan komt. “We praten over hoe groenten groeien en hoe ze op ons bord terechtkomen. Ik wil dat ze begrijpen dat het niet zomaar uit de supermarkt komt.”
Als de maaltijd vordert, ziet Marieke dat haar kinderen hun borden uiteindelijk leeg eten. Ze glimlacht trots: “Zie je wel, als je het probeert, lukt het je!” Voor Marieke is dit niet alleen een kwestie van volgegeten kinderen, maar van het opbouwen van een karakter dat dankbaarheid en doorzettingsvermogen waardeert.
Voor haar gaat het verder dan alleen het eten van een maaltijd; het is een manier om haar kinderen op te voeden met respect voor voedsel en de wereld om hen heen. “Als gezin moeten we deze waarden samen delen,” zegt ze. “Het gaat niet alleen om het leegmaken van hun bord, maar om het meenemen van deze lessen in hun verdere leven.”
Marieke’s aanpak draait om het creëren van een diepgaand begrip van waarde en respect. Door elke maaltijd om te vormen tot een leerervaring, hoopt ze haar kinderen niet alleen goede eetgewoonten mee te geven, maar ook de vaardigheden om sterke, respectvolle mensen te worden in de toekomst.
De 79-jarige zanger Lee Towers, bekend om zijn karakteristieke stemgeluid en lange verbondenheid met de Rotterdamse marathon, maakt momenteel een moeilijke periode door. De geliefde artiest is recent opnieuw gevallen, wat leidde tot fysieke beperkingen en pijn. Toch blijft hij positief en richt hij zich op herstel, met als doel om sterker terug te komen.
Onverwachte val met fysieke gevolgen
De recente valpartij kwam onverwachts en had directe impact op zijn gezondheid. “Ik verloor mijn evenwicht en toen lag ik op de grond,” vertelt Lee in een open gesprek met De Telegraaf. De val resulteerde in gekneusde ribben, wat hem beperkt in zijn beweging en het ademhalen bemoeilijkt. Zijn hulpmiddel voor mobiliteit, een rollator, is momenteel nauwelijks inzetbaar, wat het dagelijks functioneren uitdagender maakt.
Gezondheidsklachten stapelen zich op
De val komt bovenop een aantal al bestaande medische klachten. Zo werd Lee recent geopereerd aan nierstenen, wat zijn herstel vertraagde. Daarnaast ervaart hij ongemak door een ontsteking in zijn heup, waardoor lopen en andere alledaagse handelingen moeilijker zijn geworden. “Het ging al lastig, maar nu ben ik echt beperkt,” aldus Lee.
Ondanks deze omstandigheden blijft hij vastbesloten. “Ik wil blijven bewegen, hoe moeilijk het ook is.” Met die instelling probeert hij meerdere keren per week de sportschool te bezoeken, om zo zijn conditie op peil te houden.
Gemis van belangrijke momenten
Naast de fysieke klachten speelt ook het gemis van sociale en professionele gebeurtenissen een rol. Zo kon Lee recent niet aanwezig zijn bij de 85e verjaardag van zijn goede vriend Gerard Cox in het Luxor Theater. Een feestelijke avond met grote namen als André van Duin en Jenny Arean, maar voor Lee zat deelnemen er niet in. “Dat vond ik erg jammer,” vertelt hij. “Ik kon nauwelijks ademhalen, laat staan zingen.”
Deze gemiste momenten raken hem, maar hij blijft nuchter. Hij weet dat het belangrijk is om goed voor zichzelf te zorgen, zodat hij in de toekomst weer kan deelnemen aan zulke gelegenheden.
Kracht en herstel als rode draad
Lee Towers is geen onbekende als het gaat om herstel en veerkracht. Twee jaar geleden brak hij zijn heup na een val over een tapijt. Tijdens zijn revalidatie viel hij van een hometrainer en liep hij een breuk in zijn hand op. In beide gevallen vocht hij zich terug, gedreven door zijn sterke karakter en passie voor muziek.
“Ik heb het al vaker moeilijk gehad, maar telkens wist ik terug te komen,” zegt hij. Die instelling typeert hem. Zijn kracht ligt in zijn doorzettingsvermogen, gecombineerd met een optimistische levenshouding.
Mentaal sterk en vol vertrouwen
Hoewel de fysieke uitdagingen groot zijn, blijft Lee mentaal sterk. Hij mist het optreden, het contact met zijn publiek en het samenzijn met collega’s. Toch houdt hij vast aan een positieve kijk op de toekomst. “Mentaal gaat het goed,” benadrukt hij. Zijn optredens staan momenteel op een laag pitje, maar hij is vastbesloten om te herstellen en fit te zijn voor zijn tachtigste verjaardag.
Hoopvol vooruitkijken
Voor Lee Towers draait het leven, ook in deze fase, om perspectief. Hij richt zich op kleine stappen vooruit en blijft geloven in herstel. Zijn verhaal laat zien dat veerkracht niet aan leeftijd gebonden is, en dat positiviteit en doorzettingsvermogen ook in moeilijke tijden veel kunnen betekenen.
“Zolang ik kan blijven lachen en blijven dromen, blijf ik doorgaan,” zegt hij. Daarmee is zijn boodschap helder: ook wanneer het leven tijdelijk vertraagt, blijft het de moeite waard om vooruit te kijken.