Zoals elke week liep Marieke door de supermarkt met haar vierjarige dochter Romy. Romy was vermoeid en chagrijnig na een lange dag, en toen ze bij de snoepafdeling kwamen, barstte ze los in een driftbui omdat Marieke weigerde snoep te kopen. Terwijl Romy op de grond schreeuwde en huilde, voelde Marieke de blikken van omstanders op haar gericht. Ze voelde zich bekeken en veroordeeld, alsof ze iets verkeerd deed als moeder.

Romy’s geschreeuw vulde de gangpaden en Marieke’s pogingen om haar dochter te kalmeren leken tevergeefs. De druk om haar kind onder controle te krijgen en de oordelen van vreemden zorgden voor een gevoel van machteloosheid. Ze voelde dat ze als ouder faalde, terwijl ze wist dat Romy simpelweg moe was en haar emoties niet kon beheersen. Het maakte niet uit wat Marieke zei, de mensen om haar heen leken hun oordeel al klaar te hebben.

Toen Romy uiteindelijk kalmeerde, voelde Marieke een enorme opluchting. De situatie, die eindeloos leek te duren, was eindelijk voorbij. Maar ook toen ze thuis was, bleef het gevoel van schaamte hangen. De blikken en het stilzwijgende oordeel van anderen hadden hun sporen achtergelaten. Marieke dacht steeds opnieuw terug aan dat moment en kon het beeld van al die mensen die naar haar keken maar moeilijk loslaten.

Toch begon ze te beseffen dat het oordeel van buitenstaanders er niet toe doet. Romy’s driftbui was niets ongewoons, kinderen hebben nu eenmaal momenten waarop ze hun emoties niet kunnen beheersen. Het betekent niet dat ze als moeder faalde. Het was gewoon een lastige situatie op een ongelukkig moment. Sindsdien probeert Marieke zich niet meer te laten beïnvloeden door wat andere mensen denken. Ze weet dat ze haar dochter het beste kent en dat het opvoeden van een kind altijd uitdagingen met zich meebrengt.

Marieke heeft geleerd dat het belangrijkste is om kalm te blijven en te doen wat goed voelt voor haar en Romy, ongeacht de oordelen van anderen. Ze vertelt nu dat ze zich minder laat leiden door de meningen van vreemden. Driftbuien horen bij de ontwikkeling van een kind en zijn geen weerspiegeling van het ouderschap, maar een deel van hoe kinderen leren omgaan met hun gevoelens.

Nu begrijpt Marieke dat het oké is als dingen niet altijd soepel verlopen en dat zelfs moeilijke momenten waardevolle lessen kunnen bieden, zowel voor haar als voor Romy. Ze benadrukt hoe belangrijk het is om je eigen intuïtie als ouder te volgen en niet te proberen te voldoen aan externe verwachtingen of sociale druk. Het enige dat echt van belang is, is dat zij er voor Romy is, vooral tijdens de moeilijke momenten.

Met deze nieuwe inzichten weet Marieke dat ze, ondanks de ongemakkelijke situaties, een goede moeder is. Ze heeft nu meer vertrouwen in haar eigen opvoedingsstijl en weet dat de blikken van vreemden geen invloed mogen hebben op hoe ze voor haar dochter zorgt. “Ik ben er voor Romy, ongeacht de situatie, en dat is alles wat telt,” zegt ze nu vol vertrouwen.