Terwijl Marleen in haar woonkamer staat en de kinderen van haar vriendinnen om haar heen spelen, valt het haar op dat ze de enige is in haar vriendengroep die regelmatig ‘nee’ zegt tegen haar kind. Ze vraagt zich af of haar consequente benadering, waarin ze grenzen stelt aan haar kleuter Thomas, anders is dan die van haar vriendinnen, die vaak toegeven aan hun kinderen. Marleen voelt soms druk om haar aanpak aan te passen, maar blijft trouw aan haar waarden en moedigt andere ouders aan hetzelfde te doen, ondanks de uitdagingen die dit met zich meebrengt.

Ze merkt dat haar vriendinnen vaak soepel omgaan met de wensen van hun kinderen, wat haar aan het twijfelen brengt. Ondanks deze verschillen blijft Marleen vasthouden aan haar overtuiging dat grenzen belangrijk zijn voor Thomas’ ontwikkeling. Ze herinnert zich regelmatig waarom ze kiest voor structuur en hoopt dat hij hierdoor op de lange termijn verantwoordelijker wordt.

Hoewel ze zich soms geïsoleerd voelt door haar benadering, probeert Marleen vertrouwen te houden in haar keuzes. Ze benadrukt dat elk gezin uniek is en dat wat werkt voor anderen, niet per se voor haar hoeft te gelden. Marleen hoopt dat andere ouders steun kunnen vinden in het delen van hun ervaringen en adviseert om een netwerk op te bouwen van ouders met vergelijkbare opvoedingswaarden. Dit kan helpen het gevoel van isolatie te verminderen en versterkt het vertrouwen in de eigen opvoedingskeuzes.

Door zich vast te houden aan haar eigen principes, blijft Marleen vasthoudend, zelfs wanneer de sociale druk groot is. Ze weet dat het niet altijd gemakkelijk is, maar gelooft dat het op lange termijn beter is voor de opvoeding van haar kind.