Merel, 56 jaar oud, zit op haar moderne bank, haar uitstraling jeugdig en energiek. Ze voelt zich nog te jong om ‘oma’ genoemd te worden, ondanks de geboorte van haar kleindochter Emma drie jaar geleden. “Oma klinkt oud en stoffig, dat past niet bij mij,” zegt Merel. Dit veroorzaakt wrijving tussen haar en dochter Sophie, die vindt dat haar moeder gewoon de traditionele grootmoedertitel moet accepteren. Voor Merel draait het echter om haar identiteit. Ze wil niet in een hokje worden geplaatst dat haar ouder doet voelen dan ze is.

Sophie, inmiddels gefrustreerd door de discussie, legt uit dat het voor haar en Emma belangrijk is om haar moeder ‘oma’ te noemen. Ze vindt dat Merel het zichzelf en haar kleindochter onnodig moeilijk maakt. Toch blijft Merel standvastig: “Ik voel me jong, actief, en wil dat niet laten veranderen door een naam.”

Voor Merel is het niet enkel een kwestie van wat ze genoemd wordt; het raakt aan haar zelfbeeld. “Ik weiger in het stereotype te passen van de ouder wordende vrouw die alleen nog maar koekjes bakt en breiwerk doet. Dat is niet wie ik ben,” legt ze uit.

Sophie benadrukt dat de hele familie lacht om Merel’s koppigheid, maar voor Merel gaat het niet om wat anderen denken. Ze ziet haar beslissing als een les voor Emma over het doorbreken van hokjes. Sophie daarentegen vreest dat het verwarrend zal zijn voor haar dochter en dat het haar geen goed voorbeeld geeft van familietradities.

Ondanks de voortdurende woordenwisselingen binnen de familie, blijft Merel overtuigd dat ze haar identiteit niet wil opgeven voor een traditionele titel. Ze is vastbesloten om haar eigen pad te volgen en haar kleindochter te laten zien dat iedereen de vrijheid heeft om anders te zijn.