Algemeen
Groot nieuws over coronaprik: Wat artsen ontkenden staat nu zwart op wit
Twee vrouwen vinden in Amerika bevestiging voor hun klachten na coronavaccinatie: “Eindelijk zwart op wit”
De verhalen van Magdalena Dzambo en Iris de Boer maken opnieuw veel los. Beide vrouwen kregen na hun coronavaccinatie ernstige neurologische klachten, maar stuitten in Nederland jarenlang op ongeloof. Artsen zeiden dat hun symptomen van psychische aard waren en spraken van een zogeheten functionele neurologische stoornis (FNS).
Omdat hun klachten niet verdwenen, besloten ze zelf onderzoek te laten doen in de Verenigde Staten. Daar kregen ze voor het eerst bevestiging van wat ze al die tijd vermoedden: er zijn zichtbare afwijkingen in hun hersenen gevonden.
Jarenlang niet serieus genomen
Magdalena Dzambo kreeg in 2021 haar coronavaccinatie. Kort daarna begon ze te trillen en kreeg ze epileptische aanvallen. In Nederland liet ze zich onderzoeken in het Erasmus MC, maar kreeg daar te horen dat er “niets ernstigs” aan de hand was.
“De professor zei dat het onschuldig was en dat een hersenscan niet nodig was,” vertelt ze.
De klachten bleven echter aanhouden. Dzambo besloot daarop naar de Verenigde Staten te reizen, waar ze wél verder werd onderzocht. Uit een hersenscan bleek dat er sprake was van ontstekingen en lichte beschadigingen in het hersenweefsel.
Zichtbare afwijkingen op hersenscan
Volgens het verslag dat Dzambo op haar eigen platform The Long Shot deelde, tonen de scans kleine vlekjes in het witte stof van de hersenen. Dat wijst volgens haar op ontstekingen in de bloedvaten van de hersenen. Ook werd volumeverlies vastgesteld in de rechter hippocampus, het hersengebied dat belangrijk is voor geheugen en oriëntatie.
“Sinds de vaccinatie is mijn geheugen vreselijk achteruitgegaan. Mijn hoofd is nu echt een zeef,” zegt ze.
Ze stuurde het Amerikaanse onderzoeksrapport naar het Erasmus MC met de boodschap dat haar klachten wél een lichamelijke oorzaak hebben:
“Vier jaar lang geloofde niemand mij. Nu kan ik laten zien dat er echt iets aan de hand is.”
Nederlandse diagnose: FNS
Zowel Dzambo als Iris de Boer kreeg in Nederland de diagnose functionele neurologische stoornis (FNS) — een aandoening waarbij de hersenen wel signalen verkeerd verwerken, maar geen aantoonbare schade laten zien op standaardscans.
“Ze noemden het een softwarefoutje,” zegt Dzambo. “Maar in mijn geval is er gewoon sprake van fysieke schade.”
Ook De Boer kreeg na haar tweede vaccinatie klachten zoals tintelingen, hoofdpijn en concentratieproblemen. Haar neuroloog zei destijds:
“Ik geloof niet in vaccinatieschade, waarschijnlijk is het een onderliggend trauma.”
Voor De Boer voelde dat als een klap in het gezicht. “Alsof het allemaal tussen mijn oren zat.”
Nieuwe scans tonen afwijkingen
Omdat de klachten bleven, liet De Boer in het buitenland een nieuwe MRI-scan maken. Daar werd schade vastgesteld die niet past bij iemand van haar leeftijd.
“Ze zeiden letterlijk: dit hoort bij hersenverval van een honderdjarige, niet bij een gezonde vrouw van veertig.”
Beide vrouwen benadrukken dat Nederlandse z!ekenhuizen vaak gebruikmaken van MRI-scanners met een lagere resolutie (Tesla 3). Volgens hen kunnen subtiele afwijkingen daardoor onzichtbaar blijven.
“Voor de kleine witte puntjes op mijn scan heb je een Tesla 7 nodig,” zegt Dzambo. “Die zijn in Nederland nauwelijks beschikbaar.”
De scans in Amerika lieten volgens hen zien wat eerdere onderzoeken niet konden vastleggen.
Hoge kosten en beperkte mogelijkheden
De vrouwen bekostigden de buitenlandse onderzoeken zelf. Omdat dergelijke scans niet worden vergoed, moesten ze duizenden euro’s betalen.
“Mensen met minder geld kunnen dit gewoon niet doen,” zegt De Boer. “Die blijven met hun klachten zitten zonder antwoorden.”
De situatie heeft de vrouwen doen beseffen hoe groot de kloof kan zijn tussen patiëntenervaringen en medische erkenning.
Verschil tussen longcovid en vaccinatieklachten
De Boer wijst erop dat er volgens haar inmiddels duidelijker onderscheid wordt gemaakt tussen longcovid en vaccinatiegerelateerde klachten.
“Bij longcovid ontstaan problemen vanuit de longen, bij vaccinatieschade juist vanuit het zenuwstelsel,” zegt ze. “Dat verklaart waarom zoveel mensen met vaccinatieklachten ontstekingen in de hersenen hebben gehad.”
Hoewel de medische wereld nog verdeeld is over deze verklaringen, zien de vrouwen de Amerikaanse resultaten als bewijs dat verder onderzoek noodzakelijk is.
Behoefte aan erkenning
Voor zowel Dzambo als De Boer gaat het niet alleen om hun eigen situatie, maar om het bredere probleem dat veel mensen zich niet gehoord voelen.
“Artsen zeiden dat het stress was, maar ik voelde dat er iets lichamelijks misging,” aldus Dzambo. “Nu blijkt dat er inderdaad afwijkingen zichtbaar zijn. Waarom moest ik daarvoor helemaal naar Amerika?”
De vrouwen hopen dat hun verhaal leidt tot meer openheid in de medische wereld en dat patiënten met vergelijkbare klachten sneller serieus worden genomen.
Zorgen over de toekomst
Hoewel de bevestiging van hun vermoedens enig gevoel van opluchting geeft, blijven de vrouwen ongerust. Ze weten niet wat de gevonden afwijkingen op lange termijn betekenen.
“De hersenen zijn het laatste orgaan waar je ontstekingen wilt,” zegt De Boer. “We weten niet welk effect dit over tien jaar kan hebben. Dat is angstig.”
De zorgen gaan vooral over mogelijke cognitieve achteruitgang of risico’s op aandoeningen als Alzheimer of Parkinson.
Hoop op verandering
Met hun verhaal hopen de vrouwen een groter gesprek op gang te brengen over zorg, onderzoek en erkenning. Ze vinden dat klachten na een medische behandeling, of die nu door vaccinatie of een andere oorzaak komen, altijd serieus moeten worden onderzocht.
“We willen geen gelijk halen, we willen begrip,” besluit Dzambo. “Niemand kiest ervoor om z!ek te worden. Maar iedereen verdient het om gehoord te worden.”
Samenvatting
-
Magdalena Dzambo en Iris de Boer kregen na hun vaccinatie neurologische klachten.
-
In Nederland werden hun symptomen bestempeld als psychisch of functioneel.
-
In de Verenigde Staten toonden hoge-resolutie scans lichte hersenafwijkingen aan.
-
De vrouwen voelen zich eindelijk gehoord, maar blijven bezorgd over hun toekomst.
-
Ze hopen dat hun verhaal leidt tot meer onderzoek en erkenning voor mensen met onbegrepen klachten.
Kortom: na jaren van ongeloof hebben Magdalena Dzambo en Iris de Boer eindelijk tastbaar bewijs voor wat ze voelden — maar hun strijd voor begrip is nog lang niet voorbij.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.