Algemeen
Mijn moeder maakte deze foto om 16:47 en om 16:52 was mijn dochter heengegaan
Samantha Jensen houdt herinnering aan dochter Scarlett levend: “Ze blijft ons lichtpuntje”
Samantha Jensen kijkt met liefde en warmte terug op haar dochtertje Scarlett, die drie jaar lang het zonnetje in huis was. Het meisje straalde altijd vrolijkheid uit en wist met haar lach iedereen om zich heen op te vrolijken. Voor Samantha is het delen van deze herinneringen een manier om haar dochter levend te houden in woorden en beelden.
Herinneringen delen als troost
Samantha vertelt dat het voor haar belangrijk is om te blijven praten over de mooie momenten die ze samen hadden. Het geeft haar kracht om Scarlett te blijven zien zoals ze was: nieuwsgierig, lief en vol energie. Ze merkt dat veel ouders steun vinden bij elkaar door hun verhalen te delen. Zo ontstaat er een gevoel van verbondenheid dat helpt in de verwerking.
Ook in lotgenotengroepen ervaart ze steun. Daar delen andere ouders hoe waardevol het is om herinneringen levend te houden. Voor Samantha is dat een teken dat ze niet alleen staat.
Een bijzondere dag vol kleine momenten
Op 7 oktober 2022 bezochten Samantha en haar man een bruiloft. Haar moeder Jamie, die dol was op haar kleinkinderen, paste met plezier op Scarlett en haar broertje Henry. Het werd een dag vol kleine geluksmomenten: een ijsje halen, samen lachen en spelen in de tuin.
Het gezin woonde in een rustige buurt waar iedereen elkaar kende. Voor Jamie voelde het goed om zo’n dag met de kinderen door te brengen. Voor de kinderen zelf was het pure vreugde – een middag gevuld met plezier en ontdekking.
Wandeling met oma
Later die dag besloot Jamie een wandeling te maken met de kinderen. Ze liepen een vertrouwde route en genoten van het mooie weer. Scarlett was nieuwsgierig en vroeg of ze bloemen mocht plukken. Dat mocht natuurlijk, want oma vond het prachtig om haar kleindochter zo gelukkig te zien.
Onderweg werd er gelachen, gepraat en gekeken naar alles wat de natuur te bieden had. Het was een eenvoudig maar waardevol moment dat liet zien hoe belangrijk zulke dagelijkse belevenissen kunnen zijn.
De laatste glimlach vastgelegd
Op een gegeven moment haalde Jamie haar telefoon tevoorschijn en maakte een foto van Scarlett. Het beeld toonde een meisje dat straalde van plezier, met bloemen in haar hand en een brede glimlach op haar gezicht.
Voor Samantha is deze foto nu een van haar meest dierbare bezittingen. Het beeld helpt haar om te blijven denken aan hoe vrolijk en puur haar dochter was. “Het is alsof ik haar stem nog kan horen wanneer ik naar de foto kijk,” vertelt ze.
Een onverwachte gebeurtenis
Niet veel later veranderde de situatie plotseling. Op de oprit van het huis vond een incident plaats dat een diepe indruk op de familie achterliet. Jamie probeerde de kinderen rustig aan de kant te krijgen en hield de situatie zo goed mogelijk onder controle.
Het moment werd daardoor een blijvende herinnering. Voor de familie is het een symbool geworden van liefde en verbondenheid: een laatste keer samen buiten, genietend van de kleine dingen.
Zorg en herstel
Na het voorval kregen Jamie en Henry direct medische hulp. Henry werd per traumahelikopter naar een gespecialiseerd kindercentrum gebracht. Daar bleek dat hij meerdere botbreuken had, waarvoor hij intensieve zorg nodig had.
Jamie herstelde thuis van haar eigen verwondingen. De zorgprofessionals deden er alles aan om het herstel zo goed mogelijk te begeleiden. Samantha vertelt dat ze veel steun voelde van het zorgteam, dat hen met compassie bijstond.
De rol van de gemeenschap
Voor de familie was de periode na het incident emotioneel zwaar. Toch voelden ze zich gesteund door hun omgeving. Buren en vrienden leefden mee, kwamen langs met eten en hielpen bij praktische zaken.
De rechtszaak die later volgde, bracht duidelijkheid en gaf de familie het gevoel dat er gerechtigheid werd gedaan. Dat zorgde voor een stukje rust, waardoor ze zich konden focussen op herstel en verwerking.
Henry’s dappere herstel
Henry verbleef een week op de intensive care en droeg daarna tien weken een brace. Ondanks alles bleef hij opgewekt en maakte hij grapjes met het verplegend personeel. Zijn veerkracht gaf de familie moed.
Bezoek van familie en vrienden zorgde voor vrolijke afleiding. Samantha vertelt dat deze periode hen dichter bij elkaar bracht: “Iedereen stond voor ons klaar, en dat heeft ons door deze tijd heen geholpen.”
De teruggevonden telefoon
Enkele weken later vond de familie Jamie’s telefoon terug. Tot hun verrassing stond daarop de foto van Scarlett die vlak voor het incident was genomen.
Toen Samantha het tijdstip zag, besefte ze dat het beeld slechts enkele minuten voor de gebeurtenis was gemaakt. Voor haar voelde het alsof Scarlett haar een laatste boodschap had meegegeven: een herinnering aan hoe mooi die middag was.
Een foto met nieuwe betekenis
Aanvankelijk vond Samantha het te pijnlijk om de foto te bekijken, maar gaandeweg veranderde dat gevoel. Nu ziet ze de foto als een kostbaar symbool van liefde, vrolijkheid en verbondenheid.
“Het is meer dan een foto,” zegt Samantha. “Het is een stukje van wie ze was, een moment dat laat zien hoe gelukkig ze was.” De foto geeft haar de kracht om door te gaan, zelfs op moeilijke dagen.
Dankbaar en hoopvol
Samantha is dankbaar dat ze dit beeld kan bewaren. Voor haar is het een manier om Scarlett dicht bij zich te houden. Ze deelt haar verhaal om anderen te laten zien dat herinneringen een bron van kracht kunnen zijn.
“Scarlett blijft ons lichtpuntje,” zegt ze. “Door over haar te praten en haar lach te herinneren, voelt het alsof ze nog steeds bij ons is.”
Key-points
-
Samantha Jensen bewaart met liefde de herinnering aan haar dochter Scarlett.
-
Een foto, gemaakt door oma Jamie, werd een kostbaar symbool van geluk.
-
Henry kreeg intensieve zorg en herstelde dankzij medische begeleiding.
-
De gemeenschap bood steun in een emotioneel zware periode.
-
De foto van Scarlett helpt Samantha om met warmte naar het verleden te kijken.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.