Algemeen
“Doodsbang”: Maartje Van Neygen onthult droevig nieuws over gezondheid
Maartje Van Neygen doorbreekt taboe: “Endometriose heeft mijn leven veranderd, maar niet mijn kracht”
Een leven vol uitdagingen
Maartje Van Neygen (29), dochter van het geliefde zangduo Erik en Sanne, spreekt voor het eerst uitgebreid over de gezondheidsstrijd die haar al jaren in de greep houdt. Ze lijdt aan endometriose, een chronische aandoening waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder groeit. Deze aandoening treft naar schatting één op de tien vrouwen en kan leiden tot hevige pijn, vermoeidheid en vruchtbaarheidsproblemen.
Voor Maartje is het geen abstracte diagnose, maar een dagelijkse realiteit die haar zowel fysiek als emotioneel heeft gevormd. “Ik heb geleerd om mijn grenzen te respecteren,” vertelt ze. “Maar dat betekent niet dat het gemakkelijk is.”
Zware impact op haar zwangerschappen
De ziekte beïnvloedde elke stap van Maartjes moederschapstraject. Tijdens haar derde zwangerschap kreeg ze te maken met een gedraaide eierstok, wat ondraaglijke pijn veroorzaakte. “Ik was nog maar een schim van mezelf,” zegt ze openhartig. “Drie maanden lang leefde ik op morfine. Ik was doodsbang om mijn kindje te verliezen.”
Daarvoor had Maartje al te maken met andere complicaties: hevige bloedingen, een miskraam en hyperemesis gravidarum, een aandoening die extreem zwangerschapsbraken veroorzaakt en veel energie vergt van moeder en kind. Haar oudste zoon Artie werd te vroeg geboren via een spoedkeizersnede, een ingrijpend moment dat diepe sporen naliet.
Gelukkig verliep de geboorte van dochter Ada rustiger. Zij kwam gezond ter wereld na 36 weken zwangerschap. Toch vertelde haar gynaecoloog dat een derde kind lichamelijk te riskant zou zijn. “Dat nieuws was pijnlijk,” geeft Maartje toe. “Maar ik wist dat mijn gezondheid en die van mijn gezin voorop moesten staan.”
Dagelijkse strijd met pijn
Vandaag probeert Maartje stap voor stap haar leven opnieuw vorm te geven. De medische behandelingen bieden soms verlichting, maar niet altijd. Daarom zocht ze zelf naar manieren om de pijn draaglijker te maken. Ze vond steun in meditatie en reiki, een alternatieve therapievorm die focust op energie en ontspanning.
“Een knuffel, een hand op je schouder of gewoon écht gezien worden kan al een verschil maken,” zegt Maartje. Ze benadrukt dat de kracht van kleine gebaren vaak wordt onderschat.
De chronische pijn is er nog steeds, maar ze weigert zich te laten neerhalen. “Ik heb dagen waarop het zwaar is, maar ik wil niet dat mijn kinderen mij alleen herinneren als iemand die leed. Ik wil hen laten zien dat veerkracht bestaat.”
Doorbreken van het taboe
Met haar openhartige verhaal hoopt Maartje vooral het taboe rond endometriose te doorbreken. Volgens haar lijden veel vrouwen in stilte, vaak omdat de diagnose laat wordt gesteld of omdat de klachten niet serieus worden genomen.
“Ik wil laten zien dat je niet alleen staat,” legt ze uit. “Het is mogelijk om, ondanks de pijn, opnieuw kracht en levensvreugde te vinden. Dat is geen rechtlijnig proces, maar het kán.”
Door haar verhaal te delen, hoopt ze dat meer mensen open durven spreken over menstruatiepijn en vruchtbaarheidsproblemen. “Zolang vrouwen blijven zwijgen, blijft het een onzichtbare ziekte. Dat moet veranderen.”
Een bron van inspiratie
Maartje ziet het bijna als haar missie om anderen te steunen die met een vergelijkbare aandoening worstelen. Ze spreekt regelmatig met lotgenoten, zowel online als in kleine groepen, en benadrukt hoe belangrijk het is om gehoord te worden.
“Als ik één vrouw kan helpen om zich minder alleen te voelen, dan is mijn verhaal de moeite waard,” zegt ze. Haar boodschap is niet alleen medisch, maar ook emotioneel: ze wil begrip creëren bij partners, werkgevers en vrienden.
De kracht van familie
Tijdens de moeilijke periodes vond Maartje veel steun bij haar familie. Haar ouders, zelf al jaren een bekend muzikaal duo, stonden altijd klaar om te helpen waar mogelijk. “Hun liefde en aanwezigheid gaven mij de ruimte om kwetsbaar te zijn,” vertelt ze.
Ook haar partner en kinderen spelen een grote rol in haar herstelproces. “Hun lach, hun kleine handjes… dat is waar ik het voor doe. Zij geven me de kracht om door te gaan, ook op de dagen dat mijn lichaam niet meewerkt.”
Naar een hoopvolle toekomst
Hoewel de pijn blijft, is Maartje vastbesloten om het leven te omarmen. Ze werkt aan nieuwe creatieve projecten en blijft zich inzetten voor bewustwording rond endometriose. “Ik wil dat mijn kinderen later trots zijn dat ik niet heb opgegeven,” zegt ze met een glimlach.
Ze kijkt ook naar de toekomst van de medische wereld. “Ik hoop dat er meer onderzoek komt, zodat de volgende generatie vrouwen sneller geholpen kan worden. Niemand zou zo lang hoeven wachten op een diagnose.”
Wat we kunnen leren van Maartje
Het verhaal van Maartje Van Neygen laat zien hoe krachtig het kan zijn om kwetsbaarheid te tonen. Haar getuigenis is een oproep om niet weg te kijken van chronische pijn, maar het bespreekbaar te maken.
Ze bewijst dat een moeilijke diagnose niet hoeft te betekenen dat je levensvreugde verdwijnt. “Je mag rouwen om wat je verliest,” zegt ze, “maar je mag ook opnieuw kiezen voor geluk.”
Oos Kesbeke opent zijn hart over groot verlies: “Ik huil er nog altijd om”
Oos Kesbeke, bij velen bekend als de kleurrijke Augurkenkoning, is niet alleen een markante ondernemer, maar ook een man met een persoonlijk verhaal dat diep raakt. In een openhartig gesprek met weekblad Privé vertelt hij over een gebeurtenis die zijn leven voorgoed heeft veranderd: het verlies van zijn eerste vrouw, Marcella. Ondanks de vele jaren die verstreken zijn, is het verdriet nog altijd voelbaar.
Een leven dat op rolletjes leek te lopen
Kesbeke vertelt dat zijn leven in die periode juist in een rustige en fijne fase zat. Zijn werk liep goed, zijn sociale kring was hecht en hij had het gevoel dat alles op zijn plek viel. “Je denkt dat het allemaal best lekker gaat, dat de boel op rolletjes loopt. Niks aan de hand. En dan ineens gebeurt er iets dat alles op z’n kop zet,” aldus Oos.
Het begon toen Marcella buikklachten kreeg. Een routinebezoek aan de internist bracht het eerste zorgelijke nieuws: ze had een vleesboom. De arts adviseerde een operatie om deze te laten verwijderen, een ingreep die op dat moment als relatief onschuldig werd beschouwd.
Een onverwachte diagnose
Na de operatie kwam het echte schokkende nieuws. Uit onderzoek bleek dat het geen gewone vleesboom was, maar een melanoom. “Zo’n ding heb je normaal op je huid, maar bij haar zat het inwendig. Zelfs in het z!ekenhuis konden ze dat niet geloven,” vertelt Oos.
Het bleek om een uiterst zeldzame en kwaadaardige vorm te gaan. De artsen gaven Marcella nog slechts zes maanden te leven. Toch wist zij, tegen alle verwachtingen in, nog twee jaar lang door te vechten. Die periode was zwaar, maar gaf hen ook tijd om samen herinneringen te maken en stil te staan bij wat echt belangrijk was.
De dag van het afscheid
Toen Marcella uiteindelijk 36 jaar oud was, kwam het moment dat Oos al die tijd had gevreesd. Hij stond op dat moment op het punt om een dansavond te presenteren. “Dat is altijd een groot feest in die danswereld. Kinderen, ouders, opa’s, oma’s; de zaal zat helemaal vol.”
Hij had afgesproken dat hij gebeld zou worden zodra het kritiek werd. “Voordat ik naar de dansschool was gereden, had ik nog even naast Marcella gezeten. Heel even kwam ze nog bij. Daarna ben ik aan het werk gegaan.”
Toen tijdens het evenement de telefoon ging, wist hij meteen wat er aan de hand was. Hij liet alles vallen en reed zo snel mogelijk naar huis, maar hij kwam net te laat. “Een paar minuten voordat ik binnenkwam, was ze al gegaan.”
Verdriet dat blijft
Het verlies van zijn vrouw heeft Oos nooit helemaal kunnen verwerken. Hij praat er open over, maar benadrukt dat het een wond is die nooit volledig geneest. “Huilen doe ik liever niet en plein public en zeker niet voor de camera. Maar ik huil natuurlijk weleens. Zeker in die periode vlak na haar overlijden.”
Mensen vroegen hem destijds weleens of hij wel echt gehuild had. Oos herinnert zich dat hij vaak naar een dijk vlak bij hun huis ging. “Daar stond het gras heel hoog. Dan zei ik: dat gras is zo hoog door al mijn tranen.”
Alleen met zijn gedachten
Hij vertelt dat hij meestal alleen huilde. Niet uit schaamte, maar omdat hij vond dat dit moment van verdriet van hemzelf was. Ook nu, zoveel jaren later, is Marcella nooit uit zijn gedachten verdwenen. Toch is hij geen man die dagelijks naar het graf gaat. “Niet dat ik nu ineens trouw elke keer naar haar graf ga, dat niet. Maar heel af en toe ga ik er toch even langs. Gewoon in mijn eentje.”
Kracht vinden in het leven
Ondanks het verlies heeft Oos altijd geprobeerd om door te gaan. Zijn werk, zijn familie en zijn passie voor ondernemen hebben hem geholpen om de draad op te pakken. Hij gelooft dat het belangrijk is om te blijven genieten van het leven, ook als dat moeilijk is.
Zijn verhaal laat zien dat achter de vrolijke verschijning van de “Augurkenkoning” ook een man schuilgaat die veel heeft meegemaakt en geleerd. Voor hem is dit verdriet een deel van wie hij is geworden, en een herinnering aan de kracht van liefde.
Inspiratie voor anderen
Door zijn verhaal te delen, hoopt Oos anderen te inspireren die zelf door een moeilijke periode gaan. Zijn boodschap is er een van hoop en doorzettingsvermogen: het leven kan onverwachts zwaar zijn, maar het is mogelijk om weer betekenis en vreugde te vinden.
Key-points
-
Oos Kesbeke verloor zijn eerste vrouw Marcella op jonge leeftijd aan een zeldzame en agressieve melanoom.
-
Ondanks een eerste prognose van zes maanden wist Marcella nog twee jaar te leven.
-
Oos was net te laat thuis op de dag dat ze overleed, iets wat hem nog steeds diep raakt.
-
Hij huilt niet graag in het openbaar, maar heeft zijn verdriet altijd op zijn eigen manier verwerkt.
-
Vandaag de dag denkt hij nog vaak aan haar en bezoekt hij soms in stilte haar graf.