Algemeen
Emma Kok (17) deelt vreselijk verdriet
Emma Kok openhartig over mentale strijd: “Mijn grootste litteken zie je niet”
Emma Kok, de jonge zangeres die miljoenen harten wist te raken met haar indrukwekkende stem en optredens, heeft zich op sociale media van haar meest kwetsbare kant laten zien. In een emotionele boodschap op Instagram deelt ze dat ze het mentaal moeilijk heeft. Ondanks haar ogenschijnlijke zelfvertrouwen, voelt Emma zich vaak angstig, onzeker en gekwetst. Het zijn eerlijke woorden van een 17-jarige artieste die niet alleen fysiek, maar ook emotioneel littekens met zich meedraagt.
Een leven met gastroparese
Emma leeft met gastroparese, een zeldzame aandoening waarbij de maagspieren hun werk niet goed doen. Hierdoor kan voedsel niet normaal worden verteerd. Al van jongs af aan is ze afhankelijk van sondevoeding. Een voedingspomp zorgt ervoor dat haar lichaam toch de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt, maar laat ook zichtbare sporen na: op haar buik draagt ze een groot litteken, ontstaan door de medische ingreep die nodig was om de pomp te plaatsen.
Deze fysieke littekens zijn voor Emma al jaren een bron van ongemak en schaamte. Maar het is vooral de manier waarop anderen daarop reageerden – en nog steeds reageren – die diepe sporen heeft nagelaten.
Gepest vanwege haar z!ekte
Emma vertelt dat de pesterijen al begonnen in groep zeven van de basisschool. Ze werd anders behandeld, uitgelachen, genegeerd. “Ik werd me toen heel bewust van mijn z!ekte. Van mijn ‘anders-zijn’,” schrijft ze. De confrontatie met die werkelijkheid kwam hard aan en dwong haar al vroeg tot het zoeken van hulp.
Via een psycholoog leerde ze haar ervaringen een plek te geven, maar de pijn verdween nooit helemaal. “Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan mijn pestverleden,” vertelt ze. Want hoewel de pesterijen zijn gestopt, blijven de gevolgen voelbaar. In sociale situaties voelt ze zich vaak onzeker. Ze twijfelt aan zichzelf, is bang om opnieuw gekwetst te worden. “Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar je moest eens weten wat er vanbinnen gebeurt,” schrijft ze openhartig.
Twee littekens: één zichtbaar, één onzichtbaar
Het litteken op haar buik is voor haar slechts één kant van het verhaal. “Mensen zien dat litteken en denken: ach, dat is erg. Maar mijn grootste litteken zie je niet,” zegt ze. Het is de onzichtbare schade van jarenlange opmerkingen, blikken en kleine pesterijtjes die zich hebben opgestapeld tot een blijvende onzekerheid.
Emma’s z!ekte is complex en zwaar genoeg, maar wat het nóg moeilijker maakt, zijn de mentale wonden die zijn geslagen door hoe mensen met haar omgaan. “Door mijn z!ekte heb ik het al moeilijk genoeg. Maar door die mentale littekens wordt het nóg zwaarder.”
Een oproep tot meer mededogen
In haar Instagrambericht roept Emma haar volgers op tot meer zorgvuldigheid in omgang en communicatie. “Denk na wat je tegen iemand zegt, of wat je online over iemand schrijft,” schrijft ze. “Je kan zomaar iemand een litteken bezorgen – en van littekens kom je nooit meer af.”
Met deze woorden snijdt ze een belangrijk maatschappelijk thema aan: het effect van (online) pesten, vooral bij jongeren. Wat voor de één een grapje lijkt, kan voor een ander een jarenlange worsteling veroorzaken. Emma’s verhaal herinnert ons eraan dat kwetsende woorden lang blijven hangen, zeker bij wie al kwetsbaar is.
Hoop als leidraad
Ondanks de zwaarte van haar boodschap, is Emma’s bericht ook een toonbeeld van veerkracht. Ze laat weten dat hoop altijd een centrale rol heeft gespeeld in haar leven. Die hoop wordt zelfs tastbaar in de vorm van een tattoo op haar arm: Never lose hope.
“Mijn ouders hebben me altijd geleerd om de hoop nooit op te geven,” zegt ze. “Elke nacht bid ik dat ik ooit beter word. En dat ik nooit de moed verlies.” Het is een intiem inkijkje in haar geloof, haar familieband en haar innerlijke kracht. Juist door haar kwetsbaarheid te tonen, weet Emma opnieuw te inspireren.
Een rolmodel voor velen
Dat Emma op jonge leeftijd al zo open durft te zijn over mentale gezondheid, verdient bewondering. Veel jongeren worstelen met vergelijkbare gevoelens van onzekerheid, maar weten niet hoe ze die moeten uitspreken. Door haar verhaal te delen, geeft Emma een stem aan die stille worstelingen.
Ze laat zien dat het oké is om je kwetsbaar te voelen. Dat angst, onzekerheid en verdriet geen tekenen van zwakte zijn, maar van menselijkheid. En dat het mogelijk is om kracht te putten uit moeilijke periodes – juist als je die deelt met anderen.
Ondersteuning van haar omgeving
De reacties op haar bericht zijn hartverwarmend. Fans uit binnen- en buitenland spreken hun steun en respect uit. Ook collega-artiesten en bekenden uit de media laten weten dat ze achter haar staan. De waardering voor haar eerlijkheid is groot, en velen herkennen zich in haar gevoelens.
Emma’s ouders – met wie ze een hechte band heeft – zijn voor haar een constante bron van steun. In eerdere interviews gaf ze al aan dat ze zonder hen waarschijnlijk nooit zo ver was gekomen. Hun liefde, geloof en aanmoediging vormen de veilige basis waarop ze kan terugvallen.
Blijvende impact van een jonge stem
Emma Kok is nog maar 17, maar haar stem reikt ver. Niet alleen op het podium, maar ook in gesprekken over gezondheid, veerkracht en zelfbeeld. Ze durft onderwerpen aan te snijden die anderen liever vermijden – en doet dat met een openheid die zowel ontwapenend als krachtig is.
In een wereld waar jongeren steeds vaker worstelen met mentale druk en prestatielast, is Emma’s boodschap een belangrijk signaal: niemand hoeft zich te schamen voor zijn of haar gevoelens. En iedereen verdient het om gezien en gehoord te worden – ook als het even niet goed gaat.
Tot slot: een uitnodiging tot reflectie
Emma’s verhaal nodigt uit tot meer begrip. Voor jongeren die z!ek zijn, voor mensen met zichtbare én onzichtbare littekens, voor iedereen die zich ‘anders’ voelt. Ze vraagt geen medelijden, maar bewustzijn. Een beetje zachtheid. Een beetje meer aandacht voor wat woorden kunnen doen.
Haar boodschap is helder: laten we beter voor elkaar zorgen. Niet alleen met complimenten en applaus, maar ook met respect, voorzichtigheid en liefde.
En misschien, als we dat doen, kunnen we meehelpen om een wereld te creëren waarin minder littekens achterblijven — zichtbaar of onzichtbaar
Emma Kok
In Nederland dient deze week een bijzondere rechtszaak. De 28-jarige Veronica, een transgender vrouw afkomstig uit de Verenigde Staten, heeft asiel aangevraagd in Nederland. Haar verzoek werd echter afgewezen, omdat de VS door Nederland wordt aangemerkt als een ‘veilig land’. Samen met haar advocaat probeert zij nu via de rechter alsnog een verblijfsvergunning te krijgen. Het gaat om de eerste Nederlandse zaak in deze categorie, meldt de organisatie LGBT Asylum Support, die haar bijstaat.
Discussie over beoordeling van de situatie in de VS
Volgens voorzitter Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support gaat de zaak niet alleen om Veronica persoonlijk, maar ook om de manier waarop Nederland de situatie in de VS beoordeelt. Voor veel landen wordt gebruikgemaakt van zogenoemde ambtsberichten, waarin de actuele omstandigheden voor specifieke groepen mensen worden beschreven. Voor de Verenigde Staten ontbreekt zo’n officieel document. Kortekaas pleit voor een spoedige invoering, omdat er volgens hem sprake is van “verslechterende omstandigheden voor transgender en queer personen in de VS”.
Het persoonlijke verhaal van Veronica
Veronica vluchtte naar Nederland omdat zij naar eigen zeggen geen toekomst meer zag in de Verenigde Staten. Haar vader begeleidde haar bij deze stap. Hij gaf aan dat hij niet wilde dat zijn dochter gevaar zou lopen door langer te blijven. Haar echtgenote, eveneens transgender, heeft momenteel geen geldig paspoort omdat in de VS vaak nog het geboortegeslacht leidend is. Dit maakt het voor veel mensen moeilijk om legaal het land te verlaten.
Stijging in Amerikaanse asielaanvragen
Hoewel het aanvragen van asiel in Nederland voor inwoners van westerse landen doorgaans lastig is, zien organisaties een duidelijke toename in aanvragen vanuit de VS. Uit eerdere rondgangen bleek dat in 2025 het aantal aanvragen al hoger lag dan in heel 2024. Alleen mensen die aantoonbaar gevaar lopen op vervolging of onmenselijke behandeling maken kans op bescherming. Dit maakt de drempel hoog, maar de recente cijfers tonen aan dat steeds meer Amerikanen deze stap toch zetten.
Beleid in de Verenigde Staten onder de loep
De zorgen onder de Amerikaanse lhbti-gemeenschap hangen samen met veranderingen in beleid. Zo erkent de Amerikaanse overheid nog slechts twee geslachten, zijn regenboogvlaggen in overheidsgebouwen verboden en is financiering van transgenderzorg voor jongeren stopgezet. Ook termen zoals genderidentiteit en non-binair worden officieel niet langer erkend. Dit alles heeft geleid tot bezorgdheid bij groepen die zich minder veilig voelen.
In sommige staten gaan wetten zelfs verder. Een voorbeeld is Arkansas, waar discussies lopen over regels rond uiterlijk en kleding van kinderen. Volgens organisaties leidt dit tot extra druk op gezinnen en jongeren die zich anders identificeren dan hun geboortegeslacht.
Alternatieve routes naar verblijf in Nederland
Niet iedereen kiest voor een asielaanvraag. Volgens immigratiespecialist Wesley de Robles van Immigration Netherlands Services maken steeds meer Amerikanen gebruik van het Dutch-American Friendship Treaty (DAFT). Dit verdrag, bedoeld om ondernemerschap te stimuleren, biedt Amerikanen de mogelijkheid om via een eigen bedrijf een verblijfsvergunning te verkrijgen. Zijn organisatie ziet sinds 2025 een forse stijging in aanvragen, waarvan meer dan de helft afkomstig zou zijn uit de lhbti-gemeenschap.
Toenemende zorgen over veiligheid
Naast beleidsveranderingen wijst LGBT Asylum Support ook op cijfers van de FBI, waaruit blijkt dat het aantal haatmisdrijven in de VS stijgt. Volgens Kortekaas is er een directe link tussen beleid en deze ontwikkeling. Ook internationaal groeit de aandacht: in Canada werd recent een uitzetting van een non-binaire Amerikaan stopgezet vanwege vergelijkbare zorgen.
Nederland en internationale reputatie
Nederland staat wereldwijd bekend als een land dat diversiteit en inclusie hoog in het vaandel heeft. Ons land was een van de eerste waar het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht werd ingevoerd. Toch blijkt uit cijfers van het CBS dat er ook in Nederland nog werk te doen is: in 2023 gaf 10 procent van de lhbtqia-gemeenschap aan slachtoffer te zijn geweest van geweld, tegenover 6 procent van de overige bevolking.
Conclusie
De zaak van Veronica kan belangrijk worden voor toekomstige aanvragen van Amerikaanse transgender personen die in Nederland asiel willen aanvragen. Het resultaat van deze rechtszaak kan richting geven aan hoe Nederland omgaat met situaties waarin landen officieel als ‘veilig’ worden gezien, maar waar delen van de bevolking zich toch kwetsbaar voelen.
De uitspraak van de rechter wordt de komende tijd met belangstelling gevolgd, zowel in Nederland als daarbuiten.