Algemeen
Lex rijdt 9 km/u te snel om stervende zoon te zien en krijgt megaboete: ´Geen greintje medeleven´
Voor Lex Vos en zijn vrouw begon de nachtmerrie rond 03.15 uur. Ze kregen het verwoestende nieuws dat hun zoon een hersenbloeding had gehad en in levensgevaar verkeerde. Zonder aarzelen stapten ze midden in de nacht in de auto, onderweg naar het UMCG in Groningen. Het enige wat telde: zo snel mogelijk bij hun kind zijn.
Een race tegen de klok
De autorit van Amsterdam naar Groningen was er een vol paniek, adrenaline en verdriet. Tijdens die haastige rit werden ze om 05.15 uur geflitst: Lex reed 9 kilometer per uur te hard. In normale omstandigheden had hij direct de boete betaald, maar deze keer voelde het anders. De snelheidsovertreding was geen roekeloosheid, maar ingegeven door angst en wanhoop.
Boete tijdens levensnoodsituatie
Enkele dagen later viel de bekeuring op de mat: 88 euro. Lex besloot in beroep te gaan en stuurde een brief naar het Openbaar Ministerie. Hij legde uit dat zijn zoon met spoed was opgenomen en dat hij en zijn vrouw onder emotionele druk handelden. Het was voor hen geen gewone autorit, maar een poging om op tijd afscheid te kunnen nemen van hun zoon.
Minimale coulance van justitie
Tot zijn verbazing kreeg Lex slechts een gedeeltelijke kwijtschelding. De officier van justitie toonde weinig begrip en halveerde de boete naar 39 euro. “Korting? Dat vind ik gek,” zegt Lex. “Je betaalt of je betaalt niet. Maar dit voelt als een standaard afhandeling, zonder enige menselijkheid.”
Geen begrip, alleen frustratie
Wat Lex het meest steekt, is niet het geldbedrag, maar de manier waarop de zaak is afgehandeld. Hij voelde zich in een kwetsbare situatie totaal niet gehoord of gesteund. Terwijl hij met het grootste verlies in zijn leven te maken had, moest hij ook nog procederen tegen een systeem dat geen ruimte lijkt te laten voor uitzonderingen.
Gebrek aan empathie
Lex vraagt zich af wie dit soort beslissingen neemt en waarom er geen ruimte is voor oprechte menselijke overwegingen. “Het gaat me niet om die 39 euro, het gaat me om het principe,” benadrukt hij. De strikte houding van de autoriteiten maakte zijn verdriet alleen maar zwaarder.
Rouw met een extra last
Uiteindelijk besloot Lex de boete alsnog te betalen. Niet omdat hij zich erbij neerlegde, maar omdat hij de energie niet meer had om verder te vechten. Hij wilde zich concentreren op het afscheid van zijn zoon en niet blijven hangen in het gevecht tegen een gevoelloos systeem.
Pleidooi voor menselijkheid
Het verhaal van Lex Vos staat symbool voor wat veel mensen ervaren in noodsituaties: een gebrek aan empathie vanuit regels en instanties. Het roept de vraag op of er niet meer maatwerk en menselijkheid mogelijk moet zijn in schrijnende gevallen. Want soms is een klein gebaar van begrip alles wat iemand nodig heeft in een moment van rouw.
Journalist en mediamaker Derk Sauer (72) komt ten val bij zeil0ngeluk: een leven vol lef, idealen en journalistieke impact
Derk Sauer, een van Nederlands bekendste mediaondernemers, is donderdagmiddag op 72-jarige leeftijd om het leven gekomen na een 0ngeluk op zee. De familie van Sauer heeft het trieste nieuws bevestigd. Begin juli liep zijn zeilboot onverwacht op een rots, waarna hij ongelukkig ten val kwam en ernstig lichamelijk letsel opliep. Zijn verwondingen bleken uiteindelijk fataal.
De mededeling sloeg in als een schok in de mediawereld. Sauer was niet alleen oprichter van The Moscow Times, maar ook een vaste, scherpe stem in het publieke debat over Rusland. Hij combineerde journalistiek vakmanschap met ondernemerszin en een uitgesproken visie op vrije pers, zowel binnen als buiten Nederland.
Beller in een wereld van appjes
Derk Sauer was geen man van eindeloze e-mails of formele memo’s. Zijn stijl was persoonlijk en direct. Collega’s en vrienden herinneren zich vooral die ene korte mailregel: “Bel me even als je tijd hebt.” Want e-mail vond hij omslachtig. “Mailen leidt maar tot misverstanden”, zei hij vaak. Beter om elkaar even te spreken, van mens tot mens. En zelfs in het tijdperk van WhatsApp bleef hij trouw aan dat idee: vaak had je eerst een gemiste oproep voordat er een berichtje kwam.
Deze persoonlijke benadering was tekenend voor zijn hele werkwijze. Of het nu ging om redactionele koerswijzigingen of strategische besluiten, Sauer geloofde in het directe gesprek — het liefst met zijn voeten op tafel, een krant uitgespreid op de grond en een stevige discussie erbij.
De overname van NRC: een informele revolutie
In 2010 nam Sauer, samen met investeringsmaatschappij Egeria, de krant NRC over. Een spannend moment in de Nederlandse journalistiek. In plaats van grote bestuurskamers organiseerde hij huiskamersessies. Redacteuren werden uitgenodigd in zijn woning om, zoals hij het zelf noemde, “lekker over de krant te lullen.”
De werksfeer was ontspannen, de discussie scherp. Geen vergadertaal over KPI’s of strategische doelstellingen, maar gesprekken over journalistieke inhoud. Sauer bestelde simpel vegetarisch eten om de hoek. Luxe of hiërarchie was niet aan hem besteed. Zijn stijl was authentiek, ontwapenend en bovenal oprecht.
Fun & Profit: journalistiek met plezier én resultaat
Tijdens de uitreiking van journalistieke prijzen als De Tegel verwoordde Sauer zijn filosofie eenvoudig maar doeltreffend: Fun & Profit. Voor hem geen jargon over winstmaximalisatie of marktaandeel. Zijn stelling: als journalisten met plezier werken, maken ze betere verhalen. En goede verhalen leiden vanzelf tot lezers, impact en financiële stabiliteit.
Deze houding maakte hem geliefd in redactieruimtes én bij jonge journalisten. Sauer geloofde heilig in talent boven structuur. Wie ideeën had, kreeg bij hem de ruimte om ze uit te voeren. Leeftijd, ervaring of titels deden er minder toe dan lef, nieuwsgierigheid en vakliefde.
Van wereldverbeteraar tot mediarebel
Zijn activisme begon al jong. Op zijn veertiende richtte hij de ‘Actiegroep voor de Wereldvrede’ op. Als tiener organiseerde hij demonstraties en verklaarde zichzelf maoïst. Op zijn negentiende trok hij namens de VPRO naar Noord-Ierland om verslag te doen van de onrusten daar.
Zijn journalistieke carrière nam vaart bij Nieuwe Revu, waar hij hoofdredacteur werd. Zijn formule: socialisme, seks en sensatie – met een flinke dosis onderzoeksjournalistiek. Hij maakte het blad spraakmakend en invloedrijk in een tijd waarin journalistiek nog vooral door gevestigde namen werd bepaald.
Moskou en de vrije pers
Internationaal maakte Sauer naam met de oprichting van The Moscow Times in 1990. In het post-Sovjettijdperk was dit Engelstalige dagblad een baken van onafhankelijke journalistiek in een snel veranderend Rusland. Onder Sauers leiding groeide de krant uit tot een belangrijke bron van informatie voor diplomaten, expats én Russen die de wereld van buiten hun grenzen wilden begrijpen.
Zijn inzet voor persvrijheid bleef onverminderd, ook toen het medialandschap in Rusland moeilijker werd. In 2022 verhuisde hij The Moscow Times naar Nederland om de redactie veilig te stellen, weg van politieke druk en censuur. Een moedige zet die internationaal respect afdwong.
Ellen Verbeek: zijn rots en partner in media
In zijn privéleven vormde Sauer al decennialang een krachtig duo met journaliste Ellen Verbeek. Ze leerden elkaar kennen bij Nieuwe Revu, maar hun gezamenlijke pad leidde uiteindelijk naar Moskou, waar Ellen een toonaangevende figuur werd in de society en mediawereld.
Zij was de taalkundige van de twee — sprak al snel vloeiend Russisch — en speelde achter de schermen een cruciale rol in Sauers mediaprojecten. Samen bouwden ze aan een journalistieke brug tussen Oost en West, met hun gezin als stevige basis.
Een leven vol impact
Sauer laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in de vorm van kranten en mediabedrijven, maar vooral in zijn filosofie over vrije journalistiek: menselijk, betrokken en met oog voor kwaliteit. Hij geloofde in nieuwsgierigheid als motor van vooruitgang, in de kracht van woorden, en in het belang van ongecensureerde informatie.
Zijn 0verlijden na het zeilongeluk komt onverwacht en hard aan. Toch spreekt uit de vele reacties vooral dankbaarheid. Voor zijn visie, zijn lef en zijn niet aflatende strijd voor de persvrijheid.
Zijn laatste les: blijf praten
Wat blijft, is misschien wel het eenvoudigste principe van Derk Sauer: blijf praten met elkaar. Zoek het directe contact, stel vragen, luister, en durf het oneens te zijn. Geen e-mails vol misverstanden, maar gesprekken met aandacht. Want dáár ontstaat begrip. Dáár begint verandering. Dáár leefde hij voor.
Rust zacht, Derk Sauer — een man die de journalistiek niet alleen beoefende, maar opnieuw uitvond.