Algemeen
Schrijfster Lale Gül openhartig over haar oudste bedpartner
Lale Gül opent haar hart in SBS-programma: “Ik val op oudere mannen – en dat is prima”
In de nieuwste aflevering van Het Waren Twee Fantastische Dagen, een programma waarin drie bekende Nederlanders 48 uur met elkaar doorbrengen, laat schrijfster en columniste Lale Gül zich van een opvallend persoonlijke kant zien. Samen met zangeres Glennis Grace en voormalig topadvocaat Bram Moszkowicz deelt ze niet alleen anekdotes, maar ook kwetsbare momenten en diepe emoties. Wat begon als een ontspannen tv-format, eindigde in een bijzonder openhartige ervaring voor zowel de deelnemers als de kijkers.
“Ik val op oudere mannen”
Lale Gül (27) verrast haar tijdelijke huisgenoten al vroeg in het programma met een onthulling die bij het grote publiek direct stof tot gesprek biedt. Op de vraag wat haar type man is, is ze eerlijk: “Ik val op oudere mannen. Veel oudere mannen zelfs.”
Gül vertelt dat haar oudste bedpartner ooit 69 jaar oud was, iets wat bij zowel Bram als Glennis zichtbaar verbazing oproept. Toch schaamt ze zich daar geenszins voor. “Ik weet niet precies waarom ik dat aantrekkelijk vind, maar leeftijd is voor mij nooit een belemmering geweest. Als iemand 20 of 30 jaar ouder is, maakt mij dat niets uit.” Ze noemt het ‘een gevoel van veiligheid, ervaring en rust’ dat haar aanspreekt bij oudere mannen.
Online en via sociale media zorgen haar uitspraken inmiddels voor veel discussie. Sommigen noemen het ‘taboedoorbrekend’, anderen stellen vragen bij de leeftijdskloof. Gül zelf blijft er nuchter onder. “Iedereen heeft z’n voorkeuren. Voor mij is dit gewoon wat werkt.”
Emotioneel breekpunt in de nacht
Terwijl de sfeer overdag losjes en lichtvoetig is, verandert die volledig wanneer de nacht valt. Wanneer de gesprekken intiemer worden en herinneringen bovenkomen, raakt Lale zichtbaar geëmotioneerd. “Ik was even helemaal weg,” vertelt ze later. “Soms komen dingen keihard binnen als je ze hardop uitspreekt.”
Terwijl Glennis en Bram zich terugtrekken voor de nacht, blijft Lale wakker, alleen met haar gedachten. Ze vertelt over haar moeilijke jeugd, haar breuk met haar strenggelovige familie en de zoektocht naar vrijheid en liefde. “Ik heb jarenlang mijn gevoelens onderdrukt. Pas sinds een paar jaar durf ik echt mezelf te zijn.”
De camera legt haar tranen vast. Niet voor effectbejag, maar als oprecht moment van menselijke kwetsbaarheid. “Die gesprekken grepen me aan,” zegt ze. “Het raakte iets in mij dat ik al een tijdje niet had gevoeld.”
Glennis Grace over haar dieptepunt
Ook Glennis Grace deelt haar eigen strijd. Ze blikt terug op het incident in een Amsterdamse supermarkt, waar ze enkele jaren geleden in opspraak raakte na een conflict met medewerkers. Het leverde haar maandenlang negatieve media-aandacht op. “Ik ging letterlijk de deur niet meer uit,” vertelt ze. “Alles wat ik deed werd verkeerd uitgelegd. Ik voelde me opgejaagd.”
Het duurde lang voordat ze zichzelf hervond. “Ik zou mezelf nooit iets aandoen, maar ik voelde me toen wel alsof niemand meer op me zat te wachten. Gelukkig heb ik vrienden die me eruit hebben getrokken. En uiteindelijk kwam ik tot het besef: mensen zijn eigenlijk gewoon lief. Het viel achteraf gezien allemaal wel mee, maar op dat moment leek het alsof de wereld verging.”
Glennis is vastbesloten om haar carrière voort te zetten. Haar grote droom? “Nog één keer in een uitverkochte Ziggo Dome en Ahoy staan. Daar werk ik nu naartoe. Ik geloof dat het nog kan.”
Bram Moszkowicz en zijn terugverlangen naar de toga
De meest emotionele scène van het programma komt misschien wel van Bram Moszkowicz. Tijdens een gesprek over vaders en zonen begint plots muziek te spelen: een stuk van zijn overleden vader, Max Moszkowicz. Bram is duidelijk geraakt. “Mijn vader was een icoon. Als ik zijn stem hoor of zijn favoriete muziek, voel ik weer even dat hij er is.”
Maar het blijft niet bij herinneringen. Tijdens de opnames krijgt Bram een verrassingspakket: zijn oude zijden toga wordt hem bezorgd. Een gebaar dat hem niet onberoerd laat. Toch weigert hij het kledingstuk aan te trekken. “Dat hoofdstuk is gesloten,” zegt hij. “Misschien niet voorgoed, maar voor nu.”
Bram blijft hoop houden dat hij ooit weer als advocaat aan de slag kan, al erkent hij dat het pad terug lang en onzeker is. “Ik mis het, elke dag. Maar ik weet ook dat vertrouwen verdienen een proces is.”
Vriendschap, kwetsbaarheid en verbondenheid
Wat het programma bijzonder maakt, is de combinatie van onverwachte gesprekken, menselijke diepgang en openhartigheid. In plaats van de gebruikelijke oppervlakkige reality-tv, biedt Het Waren Twee Fantastische Dagen een podium voor échte verhalen.
De dynamiek tussen de drie hoofdpersonen is opvallend warm. Waar je wellicht een botsing van ego’s zou verwachten tussen een uitgesproken schrijfster, een herstellende zangeres en een voormalig strafpleiter, ontstaat er juist verbondenheid. Glennis, Bram en Lale luisteren naar elkaar, vullen elkaar aan en geven elkaar de ruimte om te spreken.
Dat maakt het programma tot meer dan een eenmalige televisie-ervaring. Het toont hoe belangrijk kwetsbaarheid is in een wereld waar publieke figuren vaak alleen worden afgerekend op uiterlijke schijn, controverses of prestaties.
Reputatie en veerkracht
Voor Lale Gül betekent de aflevering ook een nieuwe stap in haar publieke imago. Waar ze eerder vooral bekend stond om haar kritische columns en romans waarin ze haar familie en religieuze achtergrond beschreef, toont ze nu ook een andere kant. Een kant waarin liefde, twijfel en persoonlijk herstel centraal staan. “Ik ben trots op waar ik nu sta,” zegt ze. “Maar ik ben er nog niet. En dat is ook oké.”
Ook voor Glennis en Bram is het een kans om iets recht te zetten. De een na een heftig media-incident, de ander na een loopbaan vol pieken én dalen. Beiden laten zien dat ze meer zijn dan hun verleden.
Publieke reacties
Op sociale media wordt het programma enthousiast besproken. “Wat een kwetsbare aflevering,” schrijft een kijker op X. “Respect voor Lale en haar eerlijkheid.” Een ander roemt de kracht van Glennis: “Wat een comeback gaat zij nog maken. Dat voel je aan alles.”
Ook Bram krijgt warme reacties. “Die toga-scène was intens. Je zag het verdriet, maar ook de trots.” En: “Bram is meer dan een naam uit de kranten. Hij is een mens met een verhaal.”
Conclusie
Het Waren Twee Fantastische Dagen bewees opnieuw dat échte televisie niet draait om sensatie, maar om menselijke connectie. Lale Gül, Glennis Grace en Bram Moszkowicz gaven een inkijkje in hun leven dat de kijker niet snel zal vergeten.
Of het nu gaat om het volgen van je hart, het overwinnen van tegenslag of het terugvinden van hoop – dit programma toonde drie mensen die zoeken, vallen, opstaan en durven delen. En dat is misschien wel de krachtigste boodschap van allemaal.
Journalist en mediamaker Derk Sauer (72) komt ten val bij zeil0ngeluk: een leven vol lef, idealen en journalistieke impact
Derk Sauer, een van Nederlands bekendste mediaondernemers, is donderdagmiddag op 72-jarige leeftijd om het leven gekomen na een 0ngeluk op zee. De familie van Sauer heeft het trieste nieuws bevestigd. Begin juli liep zijn zeilboot onverwacht op een rots, waarna hij ongelukkig ten val kwam en ernstig lichamelijk letsel opliep. Zijn verwondingen bleken uiteindelijk fataal.
De mededeling sloeg in als een schok in de mediawereld. Sauer was niet alleen oprichter van The Moscow Times, maar ook een vaste, scherpe stem in het publieke debat over Rusland. Hij combineerde journalistiek vakmanschap met ondernemerszin en een uitgesproken visie op vrije pers, zowel binnen als buiten Nederland.
Beller in een wereld van appjes
Derk Sauer was geen man van eindeloze e-mails of formele memo’s. Zijn stijl was persoonlijk en direct. Collega’s en vrienden herinneren zich vooral die ene korte mailregel: “Bel me even als je tijd hebt.” Want e-mail vond hij omslachtig. “Mailen leidt maar tot misverstanden”, zei hij vaak. Beter om elkaar even te spreken, van mens tot mens. En zelfs in het tijdperk van WhatsApp bleef hij trouw aan dat idee: vaak had je eerst een gemiste oproep voordat er een berichtje kwam.
Deze persoonlijke benadering was tekenend voor zijn hele werkwijze. Of het nu ging om redactionele koerswijzigingen of strategische besluiten, Sauer geloofde in het directe gesprek — het liefst met zijn voeten op tafel, een krant uitgespreid op de grond en een stevige discussie erbij.
De overname van NRC: een informele revolutie
In 2010 nam Sauer, samen met investeringsmaatschappij Egeria, de krant NRC over. Een spannend moment in de Nederlandse journalistiek. In plaats van grote bestuurskamers organiseerde hij huiskamersessies. Redacteuren werden uitgenodigd in zijn woning om, zoals hij het zelf noemde, “lekker over de krant te lullen.”
De werksfeer was ontspannen, de discussie scherp. Geen vergadertaal over KPI’s of strategische doelstellingen, maar gesprekken over journalistieke inhoud. Sauer bestelde simpel vegetarisch eten om de hoek. Luxe of hiërarchie was niet aan hem besteed. Zijn stijl was authentiek, ontwapenend en bovenal oprecht.
Fun & Profit: journalistiek met plezier én resultaat
Tijdens de uitreiking van journalistieke prijzen als De Tegel verwoordde Sauer zijn filosofie eenvoudig maar doeltreffend: Fun & Profit. Voor hem geen jargon over winstmaximalisatie of marktaandeel. Zijn stelling: als journalisten met plezier werken, maken ze betere verhalen. En goede verhalen leiden vanzelf tot lezers, impact en financiële stabiliteit.
Deze houding maakte hem geliefd in redactieruimtes én bij jonge journalisten. Sauer geloofde heilig in talent boven structuur. Wie ideeën had, kreeg bij hem de ruimte om ze uit te voeren. Leeftijd, ervaring of titels deden er minder toe dan lef, nieuwsgierigheid en vakliefde.
Van wereldverbeteraar tot mediarebel
Zijn activisme begon al jong. Op zijn veertiende richtte hij de ‘Actiegroep voor de Wereldvrede’ op. Als tiener organiseerde hij demonstraties en verklaarde zichzelf maoïst. Op zijn negentiende trok hij namens de VPRO naar Noord-Ierland om verslag te doen van de onrusten daar.
Zijn journalistieke carrière nam vaart bij Nieuwe Revu, waar hij hoofdredacteur werd. Zijn formule: socialisme, seks en sensatie – met een flinke dosis onderzoeksjournalistiek. Hij maakte het blad spraakmakend en invloedrijk in een tijd waarin journalistiek nog vooral door gevestigde namen werd bepaald.
Moskou en de vrije pers
Internationaal maakte Sauer naam met de oprichting van The Moscow Times in 1990. In het post-Sovjettijdperk was dit Engelstalige dagblad een baken van onafhankelijke journalistiek in een snel veranderend Rusland. Onder Sauers leiding groeide de krant uit tot een belangrijke bron van informatie voor diplomaten, expats én Russen die de wereld van buiten hun grenzen wilden begrijpen.
Zijn inzet voor persvrijheid bleef onverminderd, ook toen het medialandschap in Rusland moeilijker werd. In 2022 verhuisde hij The Moscow Times naar Nederland om de redactie veilig te stellen, weg van politieke druk en censuur. Een moedige zet die internationaal respect afdwong.
Ellen Verbeek: zijn rots en partner in media
In zijn privéleven vormde Sauer al decennialang een krachtig duo met journaliste Ellen Verbeek. Ze leerden elkaar kennen bij Nieuwe Revu, maar hun gezamenlijke pad leidde uiteindelijk naar Moskou, waar Ellen een toonaangevende figuur werd in de society en mediawereld.
Zij was de taalkundige van de twee — sprak al snel vloeiend Russisch — en speelde achter de schermen een cruciale rol in Sauers mediaprojecten. Samen bouwden ze aan een journalistieke brug tussen Oost en West, met hun gezin als stevige basis.
Een leven vol impact
Sauer laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in de vorm van kranten en mediabedrijven, maar vooral in zijn filosofie over vrije journalistiek: menselijk, betrokken en met oog voor kwaliteit. Hij geloofde in nieuwsgierigheid als motor van vooruitgang, in de kracht van woorden, en in het belang van ongecensureerde informatie.
Zijn 0verlijden na het zeilongeluk komt onverwacht en hard aan. Toch spreekt uit de vele reacties vooral dankbaarheid. Voor zijn visie, zijn lef en zijn niet aflatende strijd voor de persvrijheid.
Zijn laatste les: blijf praten
Wat blijft, is misschien wel het eenvoudigste principe van Derk Sauer: blijf praten met elkaar. Zoek het directe contact, stel vragen, luister, en durf het oneens te zijn. Geen e-mails vol misverstanden, maar gesprekken met aandacht. Want dáár ontstaat begrip. Dáár begint verandering. Dáár leefde hij voor.
Rust zacht, Derk Sauer — een man die de journalistiek niet alleen beoefende, maar opnieuw uitvond.