Video
André Hazes zit flink in de problemen en dreigt alles kwijt te raken
André Hazes op een kruispunt: fans en vertrouwelingen snakken naar de oude André
De naam André Hazes is in Nederland onlosmakelijk verbonden met emotie. Voor sommigen staat hij symbool voor volksmuziek en traditie, voor anderen is hij vooral de zoon van een legende. Maar waar hij ooit lof oogstte met zijn openhartigheid, lijkt dat nu steeds vaker te worden ontvangen met irritatie. Het zijn niet langer alleen anonieme socialemediacommentaren die aan zijn imago morrelen; ook mensen uit zijn directe kring maken zich zorgen. Zij zien hoe zijn geloofwaardigheid wankelt. En dat heeft alles te maken met de keuzes die André zelf maakt.
Vertrouwde stemmen slaan alarm
Een van die stemmen is die van Bram Koning, een man die jarenlang nauw met André samenwerkte als liedjesschrijver. In een openhartig interview met weekblad Weekend laat hij weten dat hij zich ernstig zorgen maakt over de richting waarin André zich beweegt. Niet muzikaal – want talent heeft hij volgens Bram nog steeds – maar als persoon en publiek figuur.
“Vroeger was hij puur,” zegt Bram. “Een gevoelige jongen met een gouden hart. Wat je zag, was wie hij was.” Tegenwoordig herkent hij die André nauwelijks nog terug. “Ik zie iemand die krampachtig probeert leuk gevonden te worden, in plaats van gewoon zichzelf te zijn.”
De stortvloed aan sociale-mediaposts – vaak vol gekke bekken, inside jokes en onafgebroken updates over zijn privéleven – wekt volgens Bram eerder vervreemding dan verbondenheid op bij zijn achterban. “Het publiek is moe,” stelt hij vast.
De rol van Noa Braaf
De recente relatie met Noa Braaf heeft die vermoeidheid alleen maar versterkt. Waar fans ooit nog hoop koesterden op een hereniging met Monique Westenberg, stuit de nieuwe romance vooral op onbegrip. Niet per se omdat Noa niet in de smaak zou vallen, maar omdat de relatie voelt als ‘weer een hoofdstuk erbij’ in een soap waar niemand om heeft gevraagd.
Bram benadrukt dat hij geen oordeel wil vellen over Noa als persoon. “Daar gaat het niet om. Het gaat om de context waarin deze relatie naar buiten wordt gebracht. Alles wordt meteen gedeeld. Er is geen ruimte meer voor mysterie of oprechte groei.” Volgens hem kan het voor André heilzaam zijn om zich even terug te trekken uit de schijnwerpers – of in elk geval niet elk aspect van zijn leven online te etaleren.
“Misschien moet hij gewoon even níét met haar op de foto,” stelt Bram nuchter. “Niet uit schaamte, maar uit rust en respect. Voor zijn publiek, maar ook voor Monique.”
De muziek als reddingsboei
Toch is er hoop, en die ligt – zoals wel vaker bij Hazes – in de muziek. Bram Koning en producer Edwin van Hoevelaak zijn al bezig met plannen voor een nieuwe single. Een nummer dat teruggrijpt naar de roots: eerlijk, klein en emotioneel geladen. Een lied dat niet gaat over glitter of drama, maar over de echte dingen van het leven.
“Muziek heeft nog altijd de kracht om te helen,” zegt Bram. “Een mooie tekst, een herkenbare melodie… daarmee kan André zijn publiek weer raken. Dáár ligt zijn kracht. Niet in viral video’s of Instagramfilmpjes.”
Volgens hem ligt de bal volledig bij André zelf. “Hij heeft het team, de middelen, het bereik. Maar hij moet zelf kiezen voor inhoud. Niet voor effectbejag.”
De clown versus de artiest
Wat opvalt in Bram zijn woorden, is hoe hij de balans beschrijft tussen authenticiteit en imago. “Hij probeert nu op andere artiesten te lijken. Jongens die alles filmen, hun hele leven delen. Maar dat past hem niet. André ís geen clown. Hij is een zanger, een performer. Een man van het gevoel.”
Die botsing tussen wie André werkelijk is en wat hij op sociale media laat zien, zorgt voor frictie bij zijn volgers. Wat ooit charmant was – zijn openheid, zijn lef – voelt nu als overcompensatie. Een constante behoefte aan goedkeuring, die wringt met de kern van wat hem ooit succesvol maakte: zijn oprechtheid.
“Vroeger waren de nummers van André kleine verhalen. Eerlijk, rauw en dichtbij. Dat verlangen is er nog steeds bij het publiek, maar André lijkt het zelf vergeten te zijn,” aldus Bram.
Dreigende disconnectie met het publiek
Wat op het spel staat is meer dan alleen een paar volgers minder. Het gaat om zijn geloofwaardigheid als artiest. Als zanger die het leven bezingt. De roep om een reset komt niet alleen van fans, maar ook van mensen die hem jarenlang hebben gesteund. Mensen die het beste met hem voorhebben.
Voor het eerst in lange tijd lijkt het publiek niet langer bereid om elk hoofdstuk in André’s privéleven zonder meer te slikken. Ze willen de artiest terug, de man van het lied. Geen poppetje in een eindeloze show, maar een stem die raakt.
Publiek raakt uitgekeken
Sociale media staan er vol mee: mensen die aangeven afgehaakt te zijn. “Ik vond hem zo goed, maar nu weet ik het even niet meer,” klinkt het regelmatig. Anderen spreken van ‘Hazes-moeheid’. Dat is geen klein sentiment; het is een signaal. Een signaal dat authenticiteit nog altijd zwaarder weegt dan zichtbaarheid.
En precies dáár kan André het verschil maken. Niet door te reageren op elk gerucht, niet door elk moment te delen, maar door te doen waar hij goed in is: zingen, verhalen vertellen en mensen raken.
Laatste kans voor reflectie
Het lijkt erop dat André op een kruispunt staat. Blijft hij vasthouden aan de huidige koers, of maakt hij ruimte voor herbronning? De kansen liggen er. Zijn stem is krachtig, zijn naam nog steeds groot, zijn fanbase niet verdwenen – alleen murw.
Maar als hij deze kans niet grijpt, zou het publiek hem zomaar definitief kunnen laten gaan. Niet uit woede, maar uit verzadiging. En dat zou zonde zijn, want onder alle rumoer en ruis schuilt nog steeds een uitzonderlijk artiest.
Conclusie: minder façade, meer gevoel
Wat André Hazes nu nodig heeft, is geen nieuwe styliste of mediaplan. Wat hij nodig heeft, is stilte. Een week zonder updates. Een maand zonder meningen. En dan: een nummer. Een lied dat binnenkomt, zoals alleen hij dat kan.
De wereld heeft al genoeg stemmen die schreeuwen. Wat ontbreekt, is een stem die raakt. En dat is precies waar André ooit om bekendstond. Of hij daar opnieuw voor durft te kiezen, zal de tijd uitwijzen.
Maar één ding is zeker: als hij het niet doet, zal niet zijn stem verdwijnen, maar zijn ziel. En dat zou het echte verlies zijn.
Video
Asmara Thielen over rechtszaak Borsato: ‘Victim blaming op hogeschoolniveau’
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”
