Algemeen
Frank Visser neemt afscheid van zijn geliefde Margot: een periode van rust, herinnering en dankbaarheid
Het is een ingrijpende periode voor mr. Frank Visser, de bekende televisiepersoonlijkheid die jarenlang te zien was als tv-rechter. Zijn geliefde echtgenote Margot, met wie hij ruim 45 jaar samen was, is niet langer aan zijn zijde. Het nieuws is bevestigd via mediabedrijf Talpa, dat nauw met Visser samenwerkt. Zelf heeft hij ervoor gekozen om op dit moment geen persoonlijke verklaring te geven, maar laat hij weten dat hij rust en privacy wenst om dit verlies te verwerken.
Voor velen kwam het bericht als een verrassing, maar voor Frank en zijn omgeving is het vooral een fase van terugblikken, herinneren en stil zijn bij alles wat ze samen hebben meegemaakt.
Een huwelijk van meer dan vier decennia
De band tussen Frank en Margot was bijzonder hecht. Hun huwelijk begon in de jaren zeventig en bleef ruim 45 jaar lang stabiel en liefdevol. Het echtpaar wist zich door allerlei fases van het leven heen te slaan: van jonge liefde tot partnerschap op leeftijd. Ze bouwden samen een leven op, deelden dagelijkse routines, vierden successen en droegen samen moeilijke tijden.
Margot bleef meestal buiten de publieke belangstelling, maar voor Frank was zij een constante steun op de achtergrond. In interviews sprak hij met warmte en waardering over haar invloed op zijn leven en zijn keuzes.
Zorg en verbondenheid in de laatste jaren
In de laatste fase van hun gezamenlijke leven kreeg Margot te maken met een langdurige gezondheidsuitdaging. Deze situatie bracht veel veranderingen met zich mee voor het echtpaar. Toch bleef Frank haar met liefde en toewijding ondersteunen. Waar mogelijk nam hij de zorg op zich, regelde hij begeleiding en bezocht hij haar dagelijks – ook toen ze verhuisde naar een gespecialiseerde woonvoorziening.
In zijn boek Met vallen en opstaan – van gewone jongen tot televisierechter beschrijft hij de impact van deze periode op hun relatie. “De heer Alzheimer had bij ons aangeklopt,” schrijft hij. “En het zag er niet naar uit dat hij snel weer zou vertrekken.” Die openheid toonde hoe diep het proces hem raakte.
Kostbare momenten van nabijheid
Ondanks de veranderingen en beperkingen bleef het contact tussen Frank en Margot warm en intiem. Hij beschreef een ontroerend moment waarop ze samen sliepen in een nieuw bed, met hun trouwe hond aan hun zijde. Margot begreep niet alles meer, maar voelde zich veilig naast haar man. “Het bed is toch groot genoeg voor ons tweeën,” zei ze zacht.
Dat soort herinneringen zijn voor Frank nu ongetwijfeld van onschatbare waarde. Kleine scènes die symbool staan voor een grote liefde.
Bevestiging via Talpa: verzoek om rust
Het nieuws dat Margot niet langer bij Frank is, werd voor het eerst gemeld door Evert Santegoeds in het programma Shownieuws. Volgens hem was er sprake van directe bevestiging via Talpa. Frank Visser zelf koos ervoor om op dat moment geen mediaoptreden te doen. Zijn verzoek om rust werd breed gerespecteerd.Er is geen precieze datum gedeeld, geen openbaar bericht via zijn sociale media, en ook geen publieke bijeenkomst aangekondigd. De stilte rondom het afscheid weerspiegelt de manier waarop Frank Visser altijd met zijn privéleven is omgegaan: integer, rustig en met waardigheid.
De kracht van liefde en loyaliteit
Wie Frank Visser kent van televisie, kent zijn kalme stem, zijn juridische scherpte en zijn empathische manier van spreken. Wat minder zichtbaar was, maar zeker zo belangrijk, was de constante aanwezigheid van Margot in zijn leven. Ze vormde het anker waarop hij kon vertrouwen.
In zijn biografie gaf hij aan dat hij haar niets liever had willen besparen dan de moeilijke periode die ze samen doormaakten. “Had ik het maar van haar over kunnen nemen,” schreef hij. Zulke uitspraken zeggen veel over de diepte van hun verbondenheid.
Publieke reacties vol respect en medeleven
Sinds het nieuws bekend werd, stromen de reacties binnen. Op sociale media spreken fans, collega’s en bekenden hun steun en bewondering uit voor de manier waarop Frank met deze periode omgaat. Veel mensen benadrukken hoe zijn persoonlijke verhaal hen geraakt heeft, juist omdat hij niet dramatisch is, maar oprecht.
Collega’s uit de tv-wereld laten in stille bewoordingen weten dat ze hem een periode van rust en reflectie gunnen. “Frank is altijd een toonbeeld van kalmte en respect geweest. Nu verdient hij dat ook terug van ons,” aldus een televisieproducent.
Verlies in stilte, herinnering in liefde
Hoewel er geen officiële herdenking is aangekondigd, leeft de herinnering aan Margot voort bij iedereen die haar via Frank een beetje heeft leren kennen. Zij was geen bekend gezicht, maar haar invloed op de man die miljoenen mensen hielp met juridisch advies, was groot. Het leven dat ze samen opbouwden, de verhalen die hij over haar vertelde – het maakt duidelijk dat hun liefde iets bijzonders was.
Frank zal haar ongetwijfeld op zijn eigen manier blijven eren: in stilte, in herinnering en misschien ooit opnieuw in woorden. Maar voor nu vraagt hij om ruimte.
Een nieuwe levensfase
Na een huwelijk van meer dan vier decennia breekt voor Frank Visser nu een nieuwe levensfase aan. Het wegvallen van een levenspartner betekent een grote verandering. Het vertrouwde ritme, de dagelijkse gesprekken, de gedeelde blikken – alles verschuift. Toch is het ook een fase waarin dankbaarheid voor het gedeelde verleden centraal kan staan.
Veel mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, herkennen deze overgang. Ze weten dat liefde niet verdwijnt, maar een andere vorm aanneemt. In herinneringen, in gesprekken met anderen, en in de kracht die overblijft.
Voor wie rouwt, is tijd belangrijk
Het is goed om te benadrukken dat er geen ‘juiste manier’ is om met een groot verlies om te gaan. Of iemand nu kiest voor stilte, openheid of een combinatie van beiden – het proces is persoonlijk. Frank Visser kiest nu voor rust, en dat verdient respect.
Wie zelf te maken heeft met het wegvallen van een dierbare, kan zich gesterkt voelen door zijn voorbeeld. Liefde, loyaliteit en toewijding zijn niet afhankelijk van publiek vertoon. Ze bestaan in kleine gebaren, in herinneringen, in innerlijke kracht.
Tot slot: een leven van liefde, gedeeld en gekoesterd
De band tussen Frank en Margot Visser was een van die zeldzame verbindingen die standhouden door de jaren heen. Geen verhaal van roem of uiterlijk vertoon, maar van alledaagse trouw. Van het samen kiezen voor elkaar, elke dag opnieuw, tot het echt niet meer ging.
In deze periode van stilte, herinnering en verwerking wensen velen Frank Visser toe wat hij anderen altijd bood: rust, duidelijkheid en vertrouwen. Zijn verhaal, en dat van Margot, blijft voortleven – in hun gedeelde verleden, en in de wijze waarop ze samen het leven betekenis hebben gegeven.
Reconstructie van een tragedie: hoe de vermissing van Jeffrey en Emma eindigde in een onvoorstelbaar drama
Heel Nederland leeft mee met de familie van Jeffrey (10) en Emma (8), de twee kinderen die sinds afgelopen zaterdag vermist waren. Dinsdagavond werd het ergste bevestigd: hun lichamen, samen met dat van hun vader Klaas Bijl (67), werden aangetroffen in een gezonken auto bij Winschoten. Een pijnlijke en emotionele ontknoping van een vermissing die het land dagenlang in zijn greep hield.
Hoewel de verdwijning zaterdag begon met een zorgwekkende Facebookpost, blijkt uit een reconstructie dat het familiedrama al veel eerder was ingezet.
Een stil begin van een diep verdriet
Op zaterdagavond om 23.47 uur plaatste Rubertus, de halfbroer van Jeffrey en Emma, drie foto’s op Facebook. Te zien waren zijn jonge broer en zus samen met hun vader Klaas Bijl. Bij de foto’s schreef hij slechts één woord: “Vermist!!!” Die korte boodschap zou de aanzet blijken tot een massale z0ektocht, ondersteund door p0litie, media en burgers.
Maar wat op het eerste gezicht leek op een plotselinge verdwijning, was in werkelijkheid het gevolg van maandenlange spanningen binnen het gezin.
Relatie onder druk
Aan het begin van dit jaar besloot de moeder van de kinderen haar langdurige relatie met Klaas Bijl te beëindigen. Ze vertrok samen met haar kinderen — Jeffrey, Emma en een oudere zoon uit een eerdere relatie — naar een familielid in Delfzijl. De aanleiding voor haar vertrek zou zijn geweest dat de thuissituatie met Bijl niet langer veilig of houdbaar was.
Het gezin was al eerder bekend bij hulpinstanties en de p0litie, onder meer in verband met vermoedens van huiselijk geweld. De scheiding was definitief: de moeder wilde een nieuwe start, Klaas hoopte nog op verzoening. Die hoop bleek tevergeefs. Vanaf dat moment kreeg hij slechts beperkt omgangsrecht met zijn kinderen: één keer per twee weken.
Volgens mensen uit zijn omgeving had Klaas het hier mentaal moeilijk mee. Hij zou zijn verdriet niet goed hebben kunnen verwerken, en vrienden merkten dat zijn gedrag veranderde. Ze maakten zich zorgen.
Zorgwekkende signalen
Op vrijdagavond 17 mei besloot de moeder van de kinderen alarm te slaan. Ze ontving verontrustende berichten van Klaas, waarin hij schreef dat “er iets ging gebeuren”. Ook zou hij geschreven hebben dat ze “er wel overheen zou komen”. De toon van de berichten was ernstig genoeg om de p0litie te waarschuwen.
Agenten gingen die avond nog langs bij Klaas Bijl thuis. Daar troffen ze hem aan samen met zijn kinderen. Na een gesprek zagen de agenten op dat moment geen directe aanleiding om in te grijpen. Wel werd er melding gemaakt bij Veilig Thuis. De kinderen bleven bij hun vader.
De laatste uren
De volgende ochtend, zaterdag, leek in eerste instantie rustig te verlopen. Klaas vertrok die dag naar Duitsland, terwijl zijn kinderen thuisbleven bij Mirka, een Tsjechische vriendin die al jaren bij hem woonde. Klaas ging tanken in Winschoten en bezocht vervolgens een casino in Bunde, waar hij vaker kwam.
Mirka kreeg op een bepaald moment telefonisch contact met hem. Hij liet weten dat ze tegen de kinderen mocht zeggen dat ze later die dag naar McDonald’s zouden gaan. Jeffrey en Emma waren dolblij met dat vooruitzicht.
Maar het uitje naar McDonald’s zou er nooit komen.
Een onheilspellend afscheid
Volgens kennissen in Duitsland zat Klaas later op de dag huilend in zijn auto. Zijn vrienden vertrouwden het niet en namen uit voorzorg zijn autosleutel af. Wat zij niet wisten: Klaas had een reservesleutel.
Terug thuis zette hij rond 15.30 uur zijn kinderen in de auto. Mirka merkte dat hij wanhopig en gejaagd overkwam. Hij sprak geëmotioneerd, was kortaf en vergat zelfs om Jeffrey zijn schoenen aan te doen. Hij huilde en zei tegen zijn kinderen: “We gaan naar het paradijs.”
Mirka probeerde nog in te grijpen, maar tevergeefs. Klaas vertrok. Direct daarna belde ze de moeder van de kinderen. Toen die niet opnam, schakelde ze de p0litie in.
De vondst van een afscheidsbrief
De p0litie kwam ter plaatse en begon een huiszoeking. Daar werd een handgeschreven afscheidsbrief van Klaas Bijl aangetroffen, gericht aan de moeder van Jeffrey en Emma. De inhoud was dermate ernstig dat de p0litie besloot onmiddellijk groot alarm te slaan. Er werd gevreesd voor het leven van de kinderen.
Diezelfde avond nog werd een Amber Alert verstuurd. Beelden van de kinderen, hun vader en zijn auto werden breed verspreid. De z0ektocht werd een nationale missie.
Z0ektocht zonder richting
Honderden agenten, vrijwilligers en speurh0ndenteams werden ingezet. Er werd gezocht in Groningen en over de grens in Duitsland. Sonarboten kamden wateren uit, drones vlogen over poldergebieden, burgers kamden bossen en bermen uit. Maar er ontbraken gerichte aanwijzingen. Het zoekgebied was enorm.
Zonder concrete tips bleef de hoop levend, maar elke dag dat verstreek werd de spanning ondraaglijker.
De trieste vondst
Op dinsdagavond 21 mei kwam dan het bericht dat een auto was aangetroffen in het water aan de rand van Winschoten. Het ging om een grijze Toyota Avensis, het type auto waarin Klaas was vertrokken. Rond 20.30 uur werd de wagen uit het water gehaald. In het voertuig bevonden zich drie lichamen.
De volgende ochtend bevestigde de p0litie dat het ging om Klaas Bijl en zijn kinderen Jeffrey en Emma.
Rouw en vragen
De ontdekking sloeg in als een bom. De familie was kapot van verdriet. Via de organisatie Namens de Familie werd gevraagd om privacy en rust. Op scholen waar de kinderen zaten, werd rouwbegeleiding ingezet. In Beerta, Delfzijl en Winschoten ontstonden spontaan herdenkingsplekken met bloemen, kaarsen en knuffels.
Wat blijft: verdriet en vragen
Hoewel het forensisch onderzoek nog loopt, is inmiddels duidelijk dat de kinderen en hun vader door verdrinking om het leven zijn gekomen. Waarom Klaas tot deze wanhoopsdaad kwam, zal wellicht nooit helemaal begrepen worden. Wat wel blijft, is het immense verdriet en de vragen over de signalen die voorafgaand aan het drama zichtbaar waren.
Waarom werd er niet eerder ingegrepen? Hadden de zorgen van de moeder meer gewicht moeten krijgen? Was er meer hulp mogelijk geweest?
Een heel land leeft mee
De tragedie van Jeffrey en Emma raakt ons allemaal. Ze waren vrolijke, geliefde kinderen met een toekomst die hen ontnomen is. Hun verhaal blijft in het geheugen van Nederland gegrift — als een oproep tot alertheid, medeleven en betere bescherming voor de meest kwetsbaren onder ons.
