Video
Maxime Meiland en Leroy delen nieuws dat vrijwel iedereen al wel zag aankomen
Maxime Meiland en Leroy worstelen met vastgoed: “Drie huizen, maar geen koper te bekennen”
Het leven van Maxime Meiland en haar partner Leroy speelt zich al jaren af voor het oog van de camera. Hun liefdesverhaal, gezinsuitbreiding en stijlkeuzes zijn voor veel fans herkenbaar en meeslepend. Maar achter de schermen is het momenteel allesbehalve rozengeur en maneschijn. Het bekende realitykoppel bevindt zich in een ongemakkelijke situatie: ze betalen momenteel voor drie woningen, terwijl de verkoop van hun voormalige miljoenvilla maar niet wil lukken.
De situatie zorgt voor flinke onrust bij het koppel, dat recent een opvallend besluit nam om hun financiële druk iets te verlichten. En dat leidde zelfs tot de verkoop van een wel heel bijzonder huisje.
De villa in Noordwijk blijft onverkocht: “Prijs al meerdere keren verlaagd”
Centraal in het verhaal staat de villa in Noordwijk, waar Maxime en Leroy lange tijd woonden. De woning, ooit een droompaleis voor het stel, staat inmiddels al ruim een jaar te koop. Ondanks meerdere prijsverlagingen blijft de animo uit. Het huis staat nog altijd in de etalage, zonder concreet uitzicht op een definitieve verkoop.
Maxime en Leroy waren eerder dit jaar nog hoopvol. Een stel uit het Amerikaanse Texas leek geïnteresseerd en bracht zelfs een bod uit op de woning. Wat het verhaal extra bijzonder maakte, is dat dit koppel nog nooit in Nederland was geweest. Toch wilden ze volgens de berichten emigreren én de villa overnemen.
Maxime sprak haar enthousiasme uit bij Shownieuws. Volgens haar was er “goed betaald” en leek de deal zo goed als rond. Helaas liep het anders: de hypotheekaanvraag van het Texaanse stel kwam niet door, en dus viel de verkoop definitief in het water.
Nieuwe woning in aanbouw, maar nog lang niet bewoonbaar
Alsof dat nog niet lastig genoeg is, hebben Maxime en Leroy ondertussen ook al geïnvesteerd in een nieuwbouwproject. De plannen voor hun volgende woning zijn ambitieus en volledig afgestemd op hun persoonlijke stijl en wensen. De bouw is inmiddels in volle gang.
Maar: wonen kunnen ze er voorlopig nog niet. En dat betekent dat het stel tijdelijk op zoek moest naar een alternatieve woonplek.
Maxime koos ervoor om voorlopig in een tiny house te trekken, een kleine maar sfeervolle oplossing die paste binnen hun tijdelijke woonbehoefte. Het huisje gaf het gezin de mogelijkheid om in relatieve rust te overbruggen tot het nieuwe droomhuis af is.
Tiny house nu óók te koop: “Hij mag helaas niet blijven staan”
Nu heeft Maxime opnieuw het roer omgegooid. Op haar Instagram deelt ze dat het tiny house ook te koop staat. Voor een bedrag van €95.000 kunnen geïnteresseerden het huisje overnemen. De reden van de verkoop? Het huisje mag “helaas niet op hun erf blijven staan,” aldus Maxime.
De advertentie verscheen op Marktplaats en werd daar binnen korte tijd al meer dan 16.000 keer bekeken. De belangstelling is groot, maar tot nu toe is er nog geen koper gevonden.
In de tussentijd is het gezin druk bezig met verhuizen en organiseren. Want nu ze officieel twee panden in de verkoop hebben staan én een derde in aanbouw is, wordt het financiële plaatje steeds krapper.
Van droom naar realiteit: de druk van drie woningen
Voor buitenstaanders lijkt het leven van Maxime Meiland soms een aaneenschakeling van interieurfoto’s, televisieoptredens en zonnige momenten. Maar achter de schermen blijkt het runnen van meerdere woningen een serieuze uitdaging.
De vaste lasten van drie woningen — inclusief hypotheek, onderhoud en bijkomende kosten — tikken stevig aan. Zeker wanneer één van die woningen maar niet verkocht raakt, groeit de druk.
Maxime en Leroy hebben inmiddels zelf ook door dat deze situatie niet lang houdbaar is. Door het tiny house van de hand te doen, hopen ze in elk geval één zorg minder te hebben. Maar zolang de Noordwijkse villa blijft staan zonder koper, blijft het gevoel van “vastzitten” aanhouden.
Openheid op social media: herkenbaar voor veel volgers
Wat Maxime siert, is haar openheid over de situatie. Ze deelt via Instagram eerlijke updates over het proces, de verhuisdrukte en het zoeken naar balans. Die openheid levert niet alleen medeleven, maar ook herkenning op bij veel van haar volgers.
“Je ziet: zelfs bekende mensen krijgen te maken met stress rond wonen en verkopen,” reageert een volger. Een ander schrijft: “Dapper dat ze dit deelt, dit overkomt zoveel mensen.”
Het toont aan dat het verhaal van Maxime en Leroy verder reikt dan de televisiecamera. Hun zoektocht naar een thuisbasis, rust en stabiliteit is iets wat velen herkennen — ongeacht of er nu een villa of een tiny house op het spel staat.
Van tv-huizenjagers naar echte woonstrijd
De Meilandjes zijn al jarenlang een begrip op de Vlaamse en Nederlandse televisie. Hun avonturen met huizen – van het beroemde château in Frankrijk tot verschillende villa’s en woonprojecten in Nederland – vormen een rode draad in hun publieke leven. Maar waar hun verhuizingen eerder gepaard gingen met veel enthousiasme, ervaren Maxime en Leroy nu de andere kant van het verhaal.
Hun situatie legt bloot dat de woningmarkt complex en grillig kan zijn, zelfs als je naam bekend is. Kopers haken af, financieringen lopen spaak en soms staat een woning maanden of jaren stil, hoe charmant of luxe ook.
Wat nu?
Voor Maxime en Leroy is het nu vooral afwachten. De hoop is dat het tiny house snel een nieuwe eigenaar vindt, zodat ze zich kunnen focussen op het afronden van hun nieuwbouwwoning. En natuurlijk dat de villa in Noordwijk uiteindelijk alsnog van eigenaar wisselt, zodat het hoofdstuk definitief kan worden afgesloten.
In de tussentijd proberen ze de moed erin te houden — met humor, eerlijkheid en hulp van hun trouwe volgers.
Conclusie: tussen wonen, dromen en werkelijkheid
De situatie van Maxime Meiland en Leroy is een voorbeeld van hoe het leven soms onverwachte wendingen neemt. Hun verhaal gaat over wonen, keuzes maken en omgaan met onzekerheid. Maar ook over doorzetten, aanpassen en hopen op betere tijden.
Of het nu gaat om een miljoenvilla, een tiny house of een droomproject in aanbouw — één ding is zeker: de Meilandjes geven niet snel op. En dat maakt hun verhaal niet alleen mediageniek, maar ook menselijk en herkenbaar.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”
