Algemeen
Een laatste eerbetoon: Isabelle Boer deelt persoonlijke herinneringen aan haar vader Jonnie
De afgelopen dagen stond Nederland stil bij het overlijden van topchef Jonnie Boer, bekend van het met drie Michelinsterren bekroonde restaurant De Librije in Zwolle. Terwijl zijn naasten in besloten kring afscheid nemen, koos dochter Isabelle Boer voor een persoonlijk en ontroerend eerbetoon via sociale media. Met een reeks intieme jeugdfoto’s gaf zij een uniek inkijkje in het gezinsleven van haar vader, weg van de culinaire spotlights.
De beelden raakten een gevoelige snaar bij duizenden volgers. Van vakantiefoto’s tot momenten in de keuken en tuin: elk beeld vertelt iets over de liefdevolle band tussen vader en dochter. Het leverde niet alleen warme reacties op, maar ook een golf van gedeelde herinneringen aan een man die voor velen méér was dan alleen een chef.
Jonnie Boer: vader, mentor en levensgenieter
De gedeelde foto’s
toonden Jonnie en Isabelle in alledaagse situaties: samen koken,
wandelen, lachen. Isabelle schreef bij haar bericht:
“Dit zijn de momenten die blijven. Kleine herinneringen, groot in
gevoel.”
Hoewel Jonnie Boer vooral bekend stond als een perfectionistische en gepassioneerde chef, benadrukt zijn dochter dat hij ook een betrokken, warme en liefdevolle vader was. “Hij leerde me kijken, luisteren en proeven met aandacht. Niet alleen in de keuken, maar in het leven.”
De kracht van haar woorden zit in de eenvoud ervan. En juist die eenvoud blijkt de kern te zijn van de lessen die ze van haar vader meekreeg.
Foto’s als venster naar het verleden
In tijden van verlies kunnen foto’s troost bieden. Ze leggen niet alleen momenten vast, maar brengen ook herinneringen tot leven. Isabelle beschreef hoe het bladeren door oude albums haar hielp om dichtbij haar vader te blijven. Voor haar zijn het meer dan kiekjes – het zijn tastbare schakels met het verleden.
Ook voor volgers vormden de beelden een moment van bezinning. “Je ziet in elke foto de liefde en verbondenheid,” reageerde iemand. Een ander schreef: “Wat een bijzondere man. Dank dat je dit deelt.”
De andere kant van een topchef
Wie Jonnie Boer alleen kende van televisie of uit het restaurant, zag een gepassioneerde vakman met een scherp oog voor detail. Maar thuis, aldus Isabelle, was hij juist een kalme, zorgzame vader. Iemand die graag een grap maakte, met aandacht luisterde en het leven vierde in de kleine momenten.
“Hij kon oprecht blij worden van het geluid van vogels in de ochtend of van een perfect geroosterd brood,” herinnert Isabelle zich. Die aandacht voor het alledaagse leerde hij zijn kinderen ook. “Aandacht maakt alles mooier, zei hij altijd.”
Een tweede thuis: De Librije
Voor Isabelle was De Librije meer dan alleen de werkplek van haar ouders. Het was een tweede thuis. Ze herinnert zich hoe ze als kind nieuwsgierig de keuken in gluurde en haar vader haar liet proeven van nieuwe creaties. Niet elk gerecht lukte, en juist daar werd om gelachen.
“Hij nam zijn werk serieus, maar zichzelf nooit té serieus,” vertelt ze. “En bovenal leerde hij me dat eten verbindt. Het ging niet alleen om smaak, maar om aandacht voor elkaar.”
Herinnering als gedeeld erfgoed
Het eerbetoon van Isabelle raakte niet alleen mensen die Jonnie persoonlijk kenden, maar ook oud-gasten van De Librije, collega’s uit de horeca en bekende Nederlanders. Duizenden reacties stroomden binnen, waarin mensen hun waardering uitspraken en eigen herinneringen deelden.
Sommigen deelden foto’s van een ontmoeting in het restaurant, anderen blikten terug op een bijzondere avond die hen altijd is bijgebleven. Zo werd Isabelle’s persoonlijke boodschap een collectieve herinnering – een digitaal eerbetoon van een dankbaar publiek.
Een hechte familieband
Jonnie sprak in eerdere interviews regelmatig over het belang van zijn gezin. “Het mooiste gerecht maak je aan tafel, samen met de mensen die je liefhebt,” zei hij ooit. Voor hem was het gezinsleven geen toevlucht, maar een bron van kracht.
Isabelle zegt nu pas écht te begrijpen wat haar vader daarmee bedoelde. “Het gaat uiteindelijk om de mensen met wie je het leven deelt. De grootste prestaties verbleken bij een hand op je schouder of een blik die alles zegt.”
Verbinden door herinnering
Door haar herinneringen te delen, hoopte Isabelle niet alleen haar eigen verdriet een plek te geven, maar ook anderen uit te nodigen om hetzelfde te doen. Onder de hashtag #HerinneringenMetJonnie verschenen inmiddels honderden berichten met foto’s, anekdotes en dankwoorden.
Van oud-personeelsleden tot vaste gasten en collega-chefs – iedereen lijkt iets te willen bijdragen aan dit collectieve eerbetoon. En daarmee groeit het initiatief uit tot een waardevolle online gedenkplek, gedragen door velen.
Een toekomstig eerbetoon in de maak
De familie Boer liet weten dat er wordt nagedacht over een blijvende manier om Jonnie’s nalatenschap te eren. Of dit een fysieke plek bij De Librije wordt, een culinair fonds voor jonge talenten of een ander initiatief, is nog niet besloten.
Wat wel vaststaat, is dat Jonnie’s invloed blijft voortleven. In zijn familie, in de gerechten die hij bedacht, en in de levens die hij met zijn werk heeft geraakt.
De waarde van kleine gebaren
In een tijd waarin afscheid nemen vaak gepaard gaat met grote woorden en formele herdenkingen, laat Isabelle zien dat het ook anders kan. Met een paar foto’s en enkele persoonlijke zinnen bracht ze een eerbetoon dat ontroerde, verbond en inspireerde.
De beelden tonen geen grootse successen, maar juist de menselijke momenten: een arm om de schouder, een blik van trots, een gedeeld lachje in de keuken. Momenten die niet verdwijnen, maar blijven – juist omdat ze klein zijn, maar groots in betekenis.
Tot slot
Het eerbetoon van Isabelle Boer is meer dan een terugblik op het leven van haar vader. Het is een uitnodiging om stil te staan bij wat écht telt: liefde, aandacht en verbinding. Jonnie Boer was een icoon in de culinaire wereld, maar vooral een vader die zijn gezin vooropstelde. Dankzij Isabelle’s openhartige bericht leeft dat beeld nu voort, ver voorbij de muren van De Librije.
In haar
woorden:
“De grootste erfenis is niet het werk dat je achterlaat, maar de
liefde die blijft hangen in de herinnering.”
Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
