Algemeen
Ruzie op straat in Groningen loopt uit de hand – omstander grijpt in: “Hé, doe eens even normaal!”
ruzie loopt volledig uit de hand
Iedere relatie kent z’n ups en downs. Dat is gewoon de realiteit. Als je samenleeft of veel tijd doorbrengt met iemand, bots je nou eenmaal weleens. Een felle discussie, een ruzietje, of zelfs een flinke woordenwisseling hoort erbij. Maar… er is één keiharde grens die je nóóit mag overschrijden. En dat is fysiek worden. Handen thuis houden, altijd.
En juist dat ging gruwelijk mis in een situatie die nu keihard viraal gaat op sociale media.
Openbare ruzie loopt volledig uit de hand
Wat begon als een verhitte discussie tussen een stel op straat, escaleerde razendsnel tot iets veel ernstigers. Ooggetuigen zagen hoe een man – zichtbaar geagiteerd – tegenover zijn vriendin stond te schreeuwen. Hij kon zijn woede nauwelijks verbergen. Zijn lichaamstaal zei eigenlijk al genoeg: opgetrokken schouders, woeste blikken, zenuwachtige handgebaren. De sfeer was om te snijden.
Zij probeerde nog rustig te blijven. Je ziet haar kalm praten, met open handen, niet schreeuwen. Maar hij wilde daar niks van weten. Hij liet haar amper uitpraten, stond bovenop haar en begon haar op een bepaald moment gewoon vast te pakken. Niet zachtjes, niet liefdevol. Nee, hij duwde haar hardhandig. En toen was de maat vol.
Van woorden naar daden – en dat is de grens
Wat deze man blijkbaar vergat, is dat hij niet alleen was. W
ant ja, dit gebeurde gewoon op straat, met mensen erbij. En in een tijd waarin bijna iedereen een telefoon op zak heeft, werd het hele incident vastgelegd op camera.
Op het moment dat hij haar vastgreep en begon te duwen, zie je alles veranderen. De sfeer slaat om. Omstanders kijken geschrokken toe. Maar één iemand bleef niet toekijken. En dat is precies wat dit verhaal zo bijzonder maakt.
“Hé gast, dat doe je dus niet hè!”
Een omstander – wiens naam onbekend is, maar die op TikTok inmiddels wordt bestempeld als “de echte held van de dag” – besloot in te grijpen. Hij liep er recht op af, zonder te aarzelen. “Hé gast, dat doe je dus niet hè!” hoor je hem zeggen, luid en duidelijk. Zijn houding is vastberaden, maar niet agressief. Hij confronteert de man op een manier die meteen effect heeft.
En jawel: je ziet de agressor schrikken. Ineens is hij niet meer zo zelfverzekerd. Zijn borst zakt in, zijn ogen flitsen nerveus heen en weer. Hij probeert zich eruit te lullen, maar het kwaad is al geschied. Het moment is vastgelegd. De camera draait.
Viraal filmpje maakt diepe indruk
De video is inmiddels tienduizenden keren gedeeld op TikTok, Instagram en Facebook. En dat is niet voor niks. Het filmpje raakt een gevoelige snaar. Want hoe vaak zien we niet dat mensen wél iets zien gebeuren, maar niks doen? Hoe vaak hoor je achteraf: “Ja, ik zag het wel, maar ik wist niet wat ik moest doen…”?
In dit geval gebeurde het tegenovergestelde. Iemand greep wél in. En dat maakte het verschil. De vrouw – zichtbaar geschrokken, maar gelukkig niet gewond – werd opgevangen door andere omstanders. Sommigen boden een arm, anderen gewoon een luisterend oor. Maar het belangrijkste was: ze stond er niet alleen voor.
Relatieconflict of mishandeling?
Veel mensen reageren onder het filmpje met vergelijkbare woorden: “Dit is geen ruzie meer, dit is mishandeling.” En dat klopt. Ruzie maken kan, moet zelfs af en toe. Het is gezond om je mening te uiten, om frustraties te delen, om eens lekker tegen elkaar te roepen. Maar als je je partner moet vastgrijpen of duwen om je punt te maken? Dan zit je niet meer in een discussie. Dan ben je fout bezig. Keihard.
Fysiek worden in een relatie is altijd onacceptabel. Er is géén excuus. Geen “maar zij begon”, geen “ik had een slechte dag”, geen “ik verloor mezelf even”. Nee. Je handen thuis houden is de basis. Punt uit.
Wat kunnen we hiervan leren?
Dit incident zegt veel over de tijd waarin we leven. Aan de ene kant is het heftig om te zien dat dit soort dingen gebeuren. Dat een man op straat zijn vriendin duwt, voor het oog van de wereld. Maar aan de andere kant laat het ook zien hoe belangrijk het is dat we met z’n allen alert blijven. Dat we durven in te grijpen.
Want stel je voor dat die ene omstander níet had ingegrepen. Wat was er dan gebeurd? Was het geëscaleerd? Was zij nog meer gewond geraakt? We zullen het gelukkig nooit weten. Maar het feit dat hij opstond, dat hij iets deed – dat verdient alle lof.
Technologie legt alles bloot
In het verleden zouden dit soort situaties gewoon ongezien voorbij zijn gegaan. Een koppel maakt ruzie op straat, mensen kijken weg, niemand weet wat er precies gebeurde. Maar nu, in een tijd van smartphones en sociale media, blijft niets verborgen. En dat is maar goed ook.
Want deze beelden zorgen voor bewustwording. Voor discussie. Voor verandering.
Ja, het is confronterend om te zien. Maar het is ook noodzakelijk. Want hoe meer we dit soort gedrag zichtbaar maken, hoe kleiner de kans dat iemand ermee wegkomt. En hoe groter de kans dat slachtoffers geholpen worden.
Wat als jij iets ziet gebeuren?
Stel, je ziet op straat een koppel ruzie maken. Het wordt heftig. Je voelt aan alles: dit zit niet goed. Wat doe je dan?
Bel 112 als je
denkt dat iemand in gevaar is.
Spreek iemand aan – als dat veilig is.
Vraag omstanders om hulp.
Film alleen als dat echt nodig is en je bewijs moet
verzamelen.
Je hoeft geen superheld te zijn. Maar niets doen is ook geen optie.
Geen privézaak meer
Sommige mensen reageren onder de video met: “Dit is toch privé?” Of: “Misschien was het maar één keer.” Maar dat is precies waar het fout gaat. Fysiek geweld is nooit een privézaak. Zodra iemand wordt gekwetst – lichamelijk of emotioneel – is het een maatschappelijk probleem. En dan mag, nee móét, daar iets van gezegd worden.
Laat je stem horen
De discussie is losgebarsten. Wat vind jij? Heeft de omstander goed gehandeld? Of vind je dat we dit soort dingen niet op straat – laat staan online – moeten uitvechten?
Laat je mening horen op onze Facebookpagina. Reageer onder de video, deel je verhaal, of laat anderen weten wat jij zou doen in zo’n situatie. Want alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat dit soort gedrag niet genormaliseerd wordt.
Conclusie:
Ruzie hoort erbij in relaties, maar geweld niet. En als iemand de
grens overschrijdt, dan moet dat benoemd worden. De held van dit
verhaal? Dat is de man die wél opstond. Die wél wat zei. En die
daarmee een voorbeeld stelt voor ons allemaal. 
Bekijk de beelden hieronder en discussieer
mee.
Samen staan we sterker – ook tegen geweld.
Lale Gül is niet zomaar een schrijfster. Sinds haar indrukwekkende debuut met Ik ga leven is ze uitgegroeid tot een bekende stem binnen het Nederlandse publieke debat. Maar haar openhartige manier van schrijven over gevoelige onderwerpen brengt niet alleen lof met zich mee. Gül leeft inmiddels onder permanente druk. In dit artikel onderzoeken we wie ze is, hoe haar situatie zich heeft ontwikkeld, en wat dit zegt over onze samenleving.
Wie is Lale Gül?
Lale Gül werd in 1997 geboren in Amsterdam in een streng religieus gezin met Turkse achtergrond. Ze groeide op in een traditionele gemeenschap waar vaste regels golden over hoe je moest leven, denken en je gedragen. Toch voelde Gül al jong dat haar persoonlijke overtuigingen niet aansloten bij die leefwijze.
Als jonge vrouw besloot ze haar verhaal te delen met het grote publiek. In 2021 verscheen haar debuutroman Ik ga leven, een autobiografisch werk waarin ze haar weg naar zelfstandigheid en vrijheid beschrijft. Het boek maakte veel los: van lofuitingen tot stevige kritiek.
Doorbraak met Ik ga leven
Met haar debuut brak Gül direct door in literaire én maatschappelijke kringen. Haar schrijfstijl werd geprezen als eerlijk, rauw en moedig. Maar juist de onderwerpen die ze aansneed – zoals religieuze druk, vrouwenrechten en vrijheid van denken – zorgden ook voor veel opschudding.
Ze werd genomineerd voor prijzen en ontving veel media-aandacht. Tegelijkertijd kreeg ze te maken met persoonlijke verliezen. Haar openheid leidde tot afstand met familieleden, en ze werd geconfronteerd met vijandige reacties uit verschillende hoeken van de samenleving.
Dagelijks leven met spanningen
Sinds de publicatie van haar boek leeft Gül in een situatie die voor velen moeilijk voor te stellen is. In interviews vertelt ze dat ze nauwelijks zonder aanpassingen de straat op gaat. Een bezoek aan de supermarkt gebeurt vaak met een vermomming. Ze voelt zich onveilig in bepaalde stadsdelen en verplaatst zich meestal met beveiliging.
Om haar veiligheid te waarborgen is ze meerdere keren verhuisd. Inmiddels woont ze naar eigen zeggen in een rustige woonomgeving waar ze minder opvalt. Toch blijft de situatie belastend. Het voortdurend rekening houden met risico’s beïnvloedt haar vrijheid en welzijn.
Toch blijft ze doorgaan
Ondanks alle spanningen blijft Lale Gül schrijven. Ze stopte bij Het Parool en werd columnist bij De Telegraaf, waar ze wekelijks actuele onderwerpen belicht. Haar toon blijft scherp, maar weloverwogen. Ze kiest haar woorden zorgvuldig, zonder haar boodschap te verzwakken.
“Ik blijf schrijven, want daar ligt mijn kracht,” vertelde ze in een recent interview. Haar motivatie komt voort uit de wens om onderwerpen die vaak onbesproken blijven tóch op tafel te leggen. Vooral thema’s rond emancipatie, culturele druk en vrijheid van expressie liggen haar na aan het hart.
Wat zegt dit over Nederland?
De situatie van Lale Gül roept bredere vragen op over hoe vrij onze samenleving werkelijk is. Nederland staat bekend om vrijheid van meningsuiting, maar de praktijk laat zien dat sommige stemmen zwaarder wegen dan andere. Wanneer meningsuitingen leiden tot persoonlijke risico’s, komt die vrijheid onder druk te staan.
Gül is niet de eerste die hiermee te maken krijgt. Ook andere publieke figuren die zich kritisch uitlieten over religie of cultuur werden eerder geconfronteerd met stevige tegenwind. Denk aan namen als Ayaan Hirsi Ali en Ebru Umar, die eveneens hun leven moesten aanpassen na hun uitspraken.
Reacties uit politiek en samenleving
Binnen de politiek en media is er veel steun voor Gül. Minister Dilan Yeşilgöz sprak zich duidelijk uit en benadrukte dat iedereen in Nederland veilig moet kunnen zijn, ongeacht zijn of haar mening. Ook mensenrechtenorganisaties en collega-schrijvers toonden hun solidariteit.
In de literaire wereld wordt haar doorzettingsvermogen gewaardeerd. Auteurs als Özcan Akyol en Leon de Winter prezen haar openheid en benadrukten het belang van stemmen zoals die van Gül in het publieke debat.
Persoonlijke offers
De keuze om haar verhaal te delen bracht Gül niet alleen maatschappelijke erkenning, maar ook persoonlijke pijn. In verschillende interviews vertelde ze over het verlies van contact met haar ouders en vrienden. Alleen haar jongere zusje houdt nog contact met haar, iets wat ze koestert.
Toch heeft ze nooit spijt gehad van haar besluit. Voor Gül is vrijheid geen luxe, maar een levensbehoefte. In haar boek schreef ze: “Liever één dag mezelf zijn dan een leven lang in angst leven.” Deze uitspraak vat haar visie krachtig samen.
Nieuwe projecten en hoop
Ondanks alles kijkt Gül vooruit. Ze werkt aan een tweede boek en heeft plannen voor een documentaireserie waarin maatschappelijke thema’s centraal staan. Ze wil laten zien dat verandering mogelijk is, zelfs als de weerstand groot is.
Daarnaast blijft ze zich inzetten voor meer openheid binnen gemeenschappen waar taboes de overhand hebben. Door haar ervaringen bespreekbaar te maken, hoopt ze anderen te inspireren die in vergelijkbare situaties zitten.
Waarom dit belangrijk is
Het verhaal van Lale Gül gaat verder dan haar persoonlijke ervaring. Het raakt aan universele thema’s als vrijheid, moed en het recht om jezelf te zijn. In een tijd waarin polarisatie toeneemt en meningen steeds vaker botsen, is het essentieel dat er ruimte blijft voor een open dialoog.
Gül laat zien dat woorden impact kunnen hebben. Haar werk daagt uit, opent ogen en zet mensen aan het denken. Precies daarom is het van belang dat stemmen zoals die van haar gehoord blijven worden – zonder angst, zonder aanpassingen, en zonder risico op uitsluiting.
Conclusie: de kracht van doorzettingsvermogen
Lale Gül is een voorbeeld van iemand die, ondanks tegenstand en persoonlijke offers, blijft staan voor wat ze gelooft. Haar verhaal laat zien dat vrijheid van meningsuiting geen vanzelfsprekendheid is, maar iets dat beschermd moet worden.
In plaats van te zwijgen, kiest Gül ervoor om door te schrijven. Ze geeft stem aan onderwerpen die vaak genegeerd worden en draagt bij aan een bredere bewustwording. Daarmee inspireert ze niet alleen lezers, maar ook toekomstige generaties schrijvers, denkers en vrijdenkers.
Lale Gül