Algemeen
Henny Huisman blikt terug op de gezondheidsproblemen van Ron Brandsteder: ‘Hij wilde dit privé houden’
Het overlijden van Ron Brandsteder heeft diepe indruk gemaakt op velen. De geliefde presentator is op 74-jarige leeftijd in alle rust heengegaan. Zijn warme stem, unieke presentatie en jarenlange aanwezigheid op televisie maakten hem tot een herkenbare en gewaardeerde persoonlijkheid in de Nederlandse entertainmentwereld. Terwijl zijn directe omgeving op de hoogte was van zijn afnemende gezondheid, koos Ron ervoor om hierover met discretie en waardigheid om te gaan. Zijn besluit om zijn gezondheidssituatie privé te houden, werd door velen gerespecteerd.
Een leven in het teken van positiviteit
Ron Brandsteder stond bekend als een warme en benaderbare persoon die zijn publiek jarenlang wist te boeien. Zijn carrière werd gekenmerkt door een indrukwekkende reeks televisieprogramma’s en theateroptredens. Of het nu ging om luchtige shows, muzikale avonden of bijzondere interviews, Ron bracht altijd een positieve sfeer met zich mee. Zijn bijdrage aan de Nederlandse mediawereld is van grote betekenis geweest en zijn stijl wordt nog altijd herinnerd als uniek en authentiek.
Openhartige reacties uit de mediawereld
Direct na het bekend worden van zijn overlijden kwamen er veel reacties van collega’s en vrienden. Onder hen ook journalist en mediakenner Evert Santegoeds. In zijn podcast vertelde hij dat Ron bewust ervoor koos om geen details over zijn gezondheid te delen, zelfs niet met goede bekenden. “Hij wilde er niet te veel woorden aan vuil maken,” legt Santegoeds uit. “Als je vroeg hoe het met hem ging, wuifde hij dat vriendelijk weg. Hij wilde vooruitkijken, niet stilstaan.”
Ook bekende namen als Joop van den Ende en André van Duin deelden herinneringen en spraken hun bewondering uit over de manier waarop Ron met zijn situatie omging. “Hij gaf aan dat er iets aan de hand was, maar dat het niet belangrijk was om daar verder op in te gaan,” vertelt Van den Ende. “Dat typeerde Ron: altijd relativerend en bescheiden.”
Een terugblik op een ontmoeting
Collega en vriend Henny Huisman, die Ron jarenlang kende, hoorde het nieuws met grote ontsteltenis. “Ik was enorm geschrokken. Het kwam totaal onverwacht,” vertelt hij in een reactie. Henny haalt een ontmoeting van vorig jaar aan, toen hij Ron nog tegenkwam op een evenement van Beeld & Geluid. “Ik zei toen tegen hem: ‘Wat ben je afgevallen!’ Maar hij deed daar luchtig over. ‘Niks om je zorgen over te maken’, zei hij.”
Deze ontmoeting is nu, achteraf gezien, een waardevol moment in het geheugen van Henny. “Het was typisch Ron om zich geen slachtoffer te voelen. Hij hield van het leven, zelfs in lastige tijden.”
Reflecties en herinneringen
Hoewel Ron zijn gezondheidssituatie nooit concreet deelde, denkt Henny Huisman terug aan eerdere momenten waarop zijn collega te maken had met lichamelijke klachten. “Jaren geleden heb ik tijdens een tour voor hem ingevallen. Hij had toen iets bij zijn knie. Zou dat opnieuw hebben gespeeld? Hij was in elk geval flink afgevallen.” Deze gedachte laat zien hoezeer Henny geraakt is door het nieuws, maar is tegelijkertijd een teken van bezorgdheid en medeleven.
Toch blijft de toon van zijn woorden vooral warm en dankbaar. “Ik voel een leegte, maar ook een diepe dankbaarheid voor alles wat we samen hebben mogen beleven,” vertelt Henny. “We hebben gelachen, gewerkt, gepraat. Dat neem ik voor altijd mee.”
Een indrukwekkende nalatenschap
Ron Brandsteder laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in zijn werk als presentator en artiest, maar vooral ook in de herinneringen van het publiek. Zijn karakteristieke stem, zijn vrolijke lach en zijn vermogen om mensen zich thuis te laten voelen op televisie maakten hem tot een geliefd gezicht.
Generaties zijn met hem opgegroeid. Of het nu ging om zijn spelshows, zijn muzikale optredens of zijn charmante aanwezigheid in talkshows: Ron bracht warmte in de huiskamer. Hij maakte televisie met een menselijke touch, en dat is precies wat hem zo bijzonder maakte.
Steun voor de familie
In deze periode van verlies gaat de aandacht vanzelfsprekend ook uit naar zijn dierbaren. Zijn vrouw Yvonne en hun zonen worden door velen een hart onder de riem gestoken. “Ik wens zijn gezin alle kracht en steun toe,” sluit Henny Huisman af. “Ze mogen trots zijn op wie Ron was en wat hij heeft betekend voor zoveel mensen.”
Een voorbeeld van rust en waardigheid
Ron’s keuze om zijn persoonlijke omstandigheden niet breed uit te meten, wordt door velen gezien als een teken van innerlijke kracht. In een tijd waarin openheid steeds vaker de norm is, koos hij voor rust en waardigheid. Daarmee gaf hij een krachtig voorbeeld: niet alles hoeft gedeeld te worden om betekenisvol te zijn.
Deze benadering leverde hem veel respect op, juist omdat het uitging van vertrouwen, discretie en innerlijke rust. Ron bleef tot het einde toe zichzelf: positief, vriendelijk en met een hart voor zijn omgeving.
Een leven om te koesteren
Met het heengaan van Ron Brandsteder verliest Nederland een mediafiguur die onlosmakelijk verbonden is met tientallen jaren televisiegeschiedenis. Zijn warme uitstraling, zijn vermogen om te verbinden en zijn levenslust blijven in herinnering.
Voor velen is het afscheid dan ook niet het einde, maar het begin van een periode waarin zijn werk opnieuw zal worden gewaardeerd. Herhalingen van zijn programma’s, anekdotes van collega’s, en herinneringen van kijkers zullen zijn aanwezigheid blijven levend houden.
Ron Brandsteder was meer dan een presentator — hij was een bron van positiviteit in het leven van velen. En ook al is hij fysiek niet meer onder ons, zijn stem en zijn nalatenschap blijven klinken in het hart van de Nederlandse mediageschiedenis.
De frustratie van Elianne Zweipfenning, de ex-partner van zanger Thomas Berge, klinkt luid en duidelijk: ondanks haar centrale rol in het leven van hun kinderen mag ze haar achternaam niet aan die van hen toevoegen. Haar emotionele oproep op Instagram raakt een gevoelige snaar en wakkert de discussie aan over de rechten van moeders binnen het Nederlandse naamsrecht.
Een moeder die alles geeft, maar geen naam mag geven
In haar openhartige bericht vertelt Elianne hoe zij de kinderen negen maanden heeft gedragen en hoe zij er alleen voor stond toen Thomas geen contact wilde. Nu nog zijn de kinderen tachtig procent van de tijd bij haar, en ook de volledige financiële verantwoordelijkheid ligt dit jaar bij haar. Ze heeft haar carrière op pauze gezet voor haar kinderen, maar wordt juridisch buitenspel gezet: zonder de toestemming van de vader mag ze haar achternaam niet toevoegen aan die van de kinderen.
Een wet die moeders weinig ruimte geeft
De wet is helder, maar hard: voor het wijzigen van de achternaam van een minderjarig kind is toestemming van beide ouders vereist. Als die toestemming er niet is, moet de andere ouder naar de rechter stappen. Die beoordeelt of de wijziging in het belang van het kind is – een langdurig en emotioneel belastend traject dat in veel gevallen op verzet stuit, vooral wanneer de relatie tussen de ouders moeizaam is.
Monica Geuze ondervindt hetzelfde obstakel
Elianne is niet de enige. Ook Monica Geuze vertelde in haar populaire podcast Geuze & Gorgels over haar frustraties. Haar dochter Zara-Lizzy draagt alleen de achternaam van vader Lars Veldwijk, ondanks het feit dat Monica al jaren als alleenstaande moeder voor haar zorgt. “Het is absurd dat ik moet aantonen dat ik vijf jaar alleen voor mijn dochter heb gezorgd om mijn achternaam te mogen toevoegen,” zegt Monica. Ook zij noemt het oneerlijk dat moeders zo hard moeten vechten voor iets dat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Nieuwe wet, oude problemen
Met de invoering van de Wet Introductie Gecombineerde Geslachtsnaam (WIGG) per 1 januari 2024 leek er verbetering op komst. Deze wet biedt ouders de mogelijkheid om hun kind de achternamen van beide ouders te geven. Toch blijkt in de praktijk dat dit vooral opgaat voor nieuwe ouders. Voor kinderen die vóór 1 januari 2025 zijn geboren, kan de wijziging slechts met terugwerkende kracht worden aangevraagd – en ook daar geldt de dubbele toestemming.
Een oproep tot verandering
Elianne roept vrouwen op om hun ervaringen te delen via een platform dat ze onder haar post heeft gelinkt. Ze hoopt zo het debat breder op de kaart te zetten. “Onrecht maakt me onrustig en verdrietig,” schrijft ze. “Maar ik ben bereid om dit aan te kaarten, voor mezelf én voor andere moeders.”
Tijd voor een eerlijker systeem?
De verhalen van Elianne en Monica werpen de vraag op of het huidige systeem wel recht doet aan de werkelijkheid van veel alleenstaande moeders. Waarom krijgt een moeder, die alles doet en alles geeft, niet de mogelijkheid om haar naam te verbinden aan die van haar kind? De roep om een eerlijker, moeder-inclusiever naamsrecht wordt steeds luider. De vraag is: wanneer luistert de politiek?