Algemeen
Nieuwe start met obstakels: Halima ontvangt woning zonder inrichting en zoekt steun
Voor veel mensen is het moment waarop zij de sleutel van hun eerste eigen woning ontvangen een mijlpaal. Voor de 29-jarige Halima, die enkele jaren geleden vanuit Somalië naar Nederland kwam, was het niet anders. Na een lange periode in een opvanglocatie kreeg ze onlangs een appartement toegewezen. Een stap waar ze lang naar had uitgekeken, maar die in de praktijk minder zorgeloos bleek dan gehoopt.
Van opvang naar eigen plek: een droom die werkelijkheid lijkt
Jarenlang verbleef Halima in een asielzoekerscentrum, waar haar dagen werden gevuld met wachten en onzekerheid. De gedeelde woonruimtes boden weinig privacy en het perspectief op een eigen thuis leek soms ver weg.
Toen ze het bericht kreeg dat er een sociale huurwoning beschikbaar was, voelde dat als een nieuw begin. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om eindelijk een plek te hebben waar ze zelf de deur achter zich kon sluiten, waar rust en zelfstandigheid de boventoon zouden voeren.
“Ik keek er zo naar uit,” vertelt Halima. “Een woning is meer dan een dak boven je hoofd. Het is een plek waar je tot rust komt, waar je je veilig voelt, waar je jezelf kunt zijn.”
De realiteit: een lege woning zonder voorzieningen
Bij aankomst in haar nieuwe woning werd die blijdschap echter snel overschaduwd. Wat Halima aantrof, was een compleet lege ruimte: geen vloerbedekking, geen verlichting, geen meubels of andere basisvoorzieningen. De muren vertoonden beschadigingen en de keuken was functioneel, maar minimaal ingericht.
“Ik had verwacht dat het in ieder geval bewoonbaar zou zijn,” zegt Halima. “Maar toen ik binnenkwam, voelde het koud, kaal en onpersoonlijk. Ik wist niet waar ik moest beginnen.”
Financiële beperkingen vormen een uitdaging
Als nieuwkomer met een bescheiden inkomen is het voor Halima een grote uitdaging om haar woning in te richten. Ze ontvangt een uitkering, waarmee ze haar dagelijkse kosten moet dekken. Grote uitgaven, zoals een vloer, meubels of huishoudelijke apparatuur, zijn zonder hulp moeilijk te realiseren.
“Ik zou al blij zijn met een bed, een tafel en een stoel,” legt ze uit. “Maar zelfs dat lukt me op dit moment niet. Ik heb geen familie hier, geen netwerk dat me kan helpen. Alles moet ik zelf regelen.”
Onbegrip over de staat van de woning
Halima had gehoopt dat er vanuit de gemeente of woningcorporatie ondersteuning zou zijn bij het inrichten van haar woning. Volgens haar is het niet logisch dat iemand zonder middelen verantwoordelijk wordt gehouden voor het volledig opknappen van een lege woning.
“Ik begrijp dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven,” zegt ze. “Maar het lijkt me redelijk dat een woning in ieder geval basisvoorzieningen heeft. Een vloer, een lamp, iets waardoor je er meteen kunt verblijven.”
Ze benadrukt dat ze dankbaar is voor de woning, maar dat ze de manier waarop de overdracht plaatsvond als verwarrend en moeilijk ervaart.
Geen uitzondering: een bekend probleem
In gesprekken met andere statushouders ontdekte Halima dat haar situatie allesbehalve uniek is. Veel nieuwkomers krijgen een woning zonder inrichting en zonder directe ondersteuning. Hoewel er in sommige gemeenten regelingen bestaan voor eenmalige tegemoetkomingen, is dat lang niet overal het geval.
Via contacten in haar omgeving kwam Halima in aanraking met enkele organisaties die ondersteuning bieden. Denk aan lokale initiatieven waar tweedehands meubels beschikbaar worden gesteld, of stichtingen die helpen met vloerbedekking en lampen.
“Dat gaf me hoop,” vertelt ze. “Ik ben nu op zoek naar hulp en probeer via via spullen te regelen. Maar het kost veel tijd en energie.”
Gemeentelijke verschillen in ondersteuning
De mate van ondersteuning bij het huisvesten van statushouders verschilt per gemeente. Sommige gemeenten bieden een zogeheten inrichtingsbudget of verwijzen actief door naar hulporganisaties. Andere laten het grotendeels over aan de nieuwe bewoners zelf.
Volgens Halima zou een eenduidiger beleid kunnen bijdragen aan een betere start voor mensen zoals zij. “Als je mensen een woning geeft, geef ze dan ook de kans om het echt hun thuis te maken. Dat hoeft geen luxe te zijn. Alleen iets eenvoudigs om op te kunnen bouwen.”
Mentale impact van een lege woning
Naast de praktische zorgen, heeft de situatie ook effect op Halima’s gemoedstoestand. Waar ze gehoopt had op een warme start, ervaart ze nu vooral stress. “Je kijkt naar de lege ruimte en denkt: hoe ga ik dit voor elkaar krijgen? Dat gevoel kan best zwaar zijn.”
Toch weigert ze bij de pakken neer te zitten. Ze is vastbesloten om er het beste van te maken, stap voor stap. “Ik ben al zover gekomen. Ik laat me hier niet door tegenhouden.”
Hoopvolle signalen en eerste stappen
Dankzij tips van anderen heeft Halima inmiddels contact gelegd met een lokale stichting die tweedehands meubels inzamelt voor mensen in nood. Binnenkort wordt ze uitgenodigd om een paar basisstukken uit te kiezen.
Ook onderzoekt ze of ze in aanmerking komt voor een tegemoetkoming vanuit de gemeente, waarmee ze in ieder geval een vloer en verlichting kan realiseren. “Het gaat langzaam, maar ik heb weer een beetje perspectief. Dat helpt enorm.”
Een breder maatschappelijk vraagstuk
Halima’s ervaring laat zien dat huisvesting voor statushouders niet alleen draait om het aanbieden van vier muren en een dak. Een woning krijgt pas betekenis als het ook functioneel en leefbaar is.
De vraag rijst of er binnen het Nederlandse systeem meer aandacht moet komen voor de eerste fase na plaatsing. Een klein duwtje in de rug kan volgens betrokken organisaties een groot verschil maken in hoe iemand zich ontwikkelt in zijn of haar nieuwe omgeving.
Wat kan beter?
Volgens maatschappelijke organisaties is het wenselijk dat gemeenten structureel samenwerken met lokale initiatieven om nieuwkomers te ondersteunen. Denk aan:
-
Toegankelijke informatie over waar hulp te vinden is
-
Eenmalige financiële ondersteuning voor inrichting
-
Samenwerking met kringloopwinkels en stichtingen
-
Mentoren of vrijwilligers die kunnen helpen bij de eerste stappen
Voor Halima zouden dergelijke stappen een wereld van verschil maken.
Een begin met obstakels, maar ook met hoop
Ondanks de uitdagingen blijft Halima positief. Ze heeft een dak boven haar hoofd, ze woont zelfstandig en ze bouwt langzaam een netwerk op. “Het is niet makkelijk,” zegt ze. “Maar ik voel me wel sterker dan ooit. Ik weet dat het tijd kost, maar uiteindelijk maak ik van dit huis een thuis.”
Haar verhaal onderstreept het belang van praktische én mentale ondersteuning bij het starten van een nieuw leven. Voor mensen als Halima is een woning meer dan een plek om te wonen — het is het startpunt van een nieuwe toekomst.
De geliefde zangeres en televisiepersoonlijkheid Ria Valk (82) deelt in een recent interview openhartig haar ervaringen met een terugkerende gezondheidsuitdaging. Bekend van nummers als “Rockin’ Billy” en haar rol in de populaire serie Zeg ‘ns Aaa, laat Ria opnieuw zien hoeveel kracht er schuilt in positiviteit, humor en doorzettingsvermogen. Haar verhaal raakt velen en biedt troost, inspiratie en herkenning voor een breed publiek.
Een nieuwe fase in een bekend proces
In januari 2025 ontdekte Ria een knobbeltje onder haar arm. Gezien haar medische geschiedenis wist ze dat het belangrijk was dit serieus te nemen. De artsen stelden vast dat het om een nieuwe vorm van ziekte ging, iets wat voor Ria voelde als een onverwachte wending na een lange periode van rust.
“Je hoopt natuurlijk dat je het achter je hebt gelaten,” vertelt ze. “Maar ik wist ook: ik laat me niet uit het veld slaan.”
Eerdere ervaringen met gezondheidsproblemen
Ria is geen onbekende als het gaat om medische trajecten. In het
verleden werd ze behandeld voor zowel huidproblemen als
borstaandoeningen. Een eerdere ingrijpende operatie gaf haar het
gevoel dat ze een moeilijke periode had afgesloten. “Ik voelde me
sterk, alsof ik weer verder kon.”
Toch kwam de nieuwe diagnose hard binnen. Ondanks alles kijkt ze met waardering terug op de zorg die ze heeft ontvangen en benadrukt ze hoe belangrijk het is om vertrouwen te hebben in je medisch team. “Dat geeft rust.”
Behandeling en herstel
Op 31 januari onderging Ria een operatie waarbij het knobbeltje werd verwijderd. Tegelijkertijd werd er een reconstructie uitgevoerd met lichaamseigen materiaal. Ze is tevreden over het resultaat. “Ik keek in de spiegel en dacht: dit ziet er goed uit.”
De fysieke ingreep was geslaagd, maar het emotionele aspect blijft een uitdaging. “Je stelt jezelf vragen waar je niet altijd antwoorden op hebt,” zegt ze. “Toch probeer ik elke dag opnieuw positief te blijven.”
Dagelijkse behandelingen als nieuwe routine
Momenteel ondergaat Ria vijf dagen per week een behandeling in het ziekenhuis. Dat vergt veel van haar energie, maar ze blijft realistisch. “Het hoort erbij. Je telt af, dag voor dag.”
Ze probeert structuur te vinden in haar dagen en zich te richten op wat wél mogelijk is. Kleine routines geven haar houvast. “Ik focus me op de momenten die licht brengen.”
Positiviteit met een glimlach
Wat Ria al haar hele carrière kenmerkt, is haar optimistische kijk op het leven. Ook nu blijft ze die instelling trouw. “Humor helpt echt,” vertelt ze. “Een glimlach, een grapje op z’n tijd – dat maakt het lichter.”
Die instelling werkt aanstekelijk. Ze ontvangt dagelijks kaarten, berichten en bloemen van mensen die haar steunen. “Dat raakt me. Je voelt dat je verbonden bent.”
Waardering voor de zorg
Ria spreekt vol lof over de manier waarop zij wordt begeleid. “De artsen en verpleegkundigen nemen de tijd voor je. Dat maakt het verschil. Je voelt je gezien.”
Ze hoopt dat iedereen die in een vergelijkbare situatie terechtkomt, diezelfde steun ervaart. “Goede zorg is zó belangrijk.”
De kracht van het alledaagse
Optreden zit er op dit moment even niet in, maar Ria haalt voldoening uit de kleine dingen. “Een kopje koffie buiten, een praatje met de buurvrouw, een wandeling door het park – dat zijn de momenten waar ik nu het meeste van geniet.”
Op de vraag of ze ooit nog op het podium wil staan, reageert ze nuchter: “Wie weet. Een klein optreden, als ik me weer sterk voel. Ik houd die mogelijkheid open.”
Openheid als kracht
Ria kiest ervoor om haar verhaal te delen, juist om het onderwerp bespreekbaar te maken. “Er rust soms nog steeds een stilte op ziekte, terwijl zoveel mensen ermee te maken hebben.”
Ze moedigt mensen aan om te blijven praten, vragen te stellen en begrip te tonen. “Een simpel gebaar kan veel doen.”
Voor anderen die met hun gezondheid worstelen, heeft ze een bemoedigende boodschap: “Je bent nooit alleen. Er is altijd steun te vinden.”
Ondersteuning van fans en vakgenoten
De respons op Ria’s openheid is hartverwarmend. Op sociale media delen mensen hun herinneringen aan haar muziek en tv-optredens. Velen spreken hun waardering uit voor haar moed en kracht.
Ook collega-artiesten laten van zich horen. “Ria is een voorbeeld voor velen,” zegt een zangeres uit haar netwerk. “Niet alleen door haar talent, maar ook door haar menselijkheid.”
Een leven vol betekenis
Ria Valk toont met haar verhaal aan dat positiviteit en verbondenheid essentieel zijn. Zelfs in moeilijke tijden weet ze anderen te inspireren en te raken.
Haar boodschap is helder: blijf jezelf, blijf praten en waardeer wat er wél is. “Elke dag telt,” besluit ze. “En er is altijd iets om dankbaar voor te zijn.”
Conclusie: veerkracht als voorbeeld
Ria Valk staat niet alleen bekend als een veelzijdige artiest, maar ook als een vrouw met een groot hart en veel veerkracht. Haar openheid over haar gezondheid, haar dankbaarheid en haar optimisme maken haar tot een voorbeeld voor velen.
Of ze nu op het podium staat of een wandeling maakt in het park, Ria laat zien dat het leven waardevol blijft – op elke leeftijd en in elke fase. Haar verhaal herinnert ons eraan hoe krachtig het is om mens te zijn, met alles wat daarbij hoort.