Algemeen
Ronald (72): “Ik verlang terug naar het Nederland van vroeger.”
De wereld is de afgelopen decennia drastisch veranderd. Voor sommigen betekent dat vooruitgang en nieuwe mogelijkheden, maar voor anderen roept het gevoelens van verlies op. Ronald (72) is zo iemand. Terwijl hij door vergeelde foto’s bladert van zijn jeugd in de jaren ’50 en ’60, vult zijn hart zich met heimwee. Hij mist het Nederland waarin rust, respect en verbondenheid de norm waren.
“Toen Nederland nog echt Nederland was,” verzucht hij, terwijl hij een foto van zijn oude buurt bekijkt.
Opgroeien in een gemeenschap vol vertrouwen
Ronald groeide op in een klein dorp, waar iedereen elkaar kende en hielp. “Je liet gewoon de achterdeur open. De melkboer, de bakker, de postbode – het waren bekende gezichten waar je op kon rekenen,” vertelt hij met een glimlach.
Dat gevoel van veiligheid en vertrouwen lijkt vandaag de dag ver weg. “Mensen lopen langs elkaar heen zonder oogcontact. Buren kennen elkaar nauwelijks nog. Vroeger maakte je een praatje bij de kruidenier, nu staren mensen naar hun telefoon,” zegt Ronald met lichte frustratie.
Van hutten bouwen naar schermtijd: het contrast met nu
De jeugd van toen bracht hun vrije tijd buiten door. Ronald herinnert zich levendig hoe hij en zijn vriendjes hutten bouwden, voetbalden op straat en pas thuiskwamen als de lantaarns aangingen. “We leerden spelenderwijs samenwerken, ruzies zelf oplossen en respect tonen voor ouderen.”
Vandaag ziet hij een totaal ander beeld: kinderen die uren achter tablets en smartphones zitten. “Ze missen sociale vaardigheden. Alles gebeurt online. Echt contact lijkt bijzaak te zijn geworden.”
Verlies van waarden en normen
Ronald begrijpt dat de wereld niet stil kan staan. “Natuurlijk, technologie heeft ons veel gebracht,” erkent hij. “Maar sommige waarden zijn onderweg verloren gegaan.”
Een belangrijk gemis voor hem is het respect voor ouderen. “Vroeger stond je op in de bus, nu kijken jongeren je niet eens aan. En niemand zegt nog ‘u’.”
Ook de manier waarop mensen met elkaar omgaan, vindt hij zorgelijk. Discussies ontaarden snel in ruzies, vooral online. “Op sociale media is het normaal geworden om elkaar uit te schelden. Anonimiteit haalt het slechtste in mensen naar boven.”
De veranderende stad: van warmte naar anonimiteit
Ronald woonde jarenlang in een middelgrote stad die inmiddels nauwelijks herkenbaar is. “Waar vroeger weilanden lagen, staan nu flats. Kleine winkeltjes zijn vervangen door koude, onpersoonlijke ketens.”
De zaterdagmarkt, ooit het kloppend hart van de stad, mist volgens hem ziel. “Je proefde kazen, kreeg advies van de groenteboer, en iedereen kende je naam. Nu is het een haastklus geworden, met pinapparaten en geautomatiseerde kassa’s.”
De pijn van bureaucratie en economische druk
Ronald spreekt ook openlijk over zijn frustratie met de bureaucratie van tegenwoordig. “Vroeger ging je naar het gemeentehuis en werd je geholpen. Nu moet je een afspraak maken, inloggen met DigiD en uren wachten.”
Daarnaast ziet hij hoe moeilijk jongeren het hebben. “Een huis kopen? Bijna onmogelijk. Vroeger kon je met een gemiddeld salaris een gezin onderhouden. Nu werken jonge stellen zich kapot en kunnen ze nauwelijks rondkomen.”
De zorg voor ouderen is volgens hem ook achteruitgegaan. “Er zijn minder verzorgingstehuizen, en ouderen moeten langer thuis wonen. Maar wie helpt hen als het niet meer gaat?” vraagt hij zich bezorgd af.
Toch blijft Ronald hoopvol: ‘We kunnen het tij keren’
Ondanks zijn kritische blik blijft Ronald optimistisch. “Er zijn tekenen dat mensen weer naar elkaar toe trekken.” Hij wijst op buurtactiviteiten, lokale markten en jongere generaties die interesse tonen in oude ambachten. “Mijn kleinkinderen vinden het geweldig om met hun handen te werken, tuinieren of iets zelf te maken. Dat geeft hoop.”
Ook ziet hij dat veel mensen genoeg krijgen van het digitale leven. “Steeds meer jongeren gaan offline. Ze zoeken verbinding, willen échte gesprekken en ervaringen. Misschien gaan we wel terug naar de kern.”
Een actieve bijdrage aan verbondenheid
Ronald blijft niet aan de zijlijn staan. Hij organiseert buurtbarbecues, koffiemiddagen en helpt bij lokale initiatieven. “Je moet zelf het verschil maken. Als iedereen wacht tot een ander begint, gebeurt er niets.”
Hij spoort mensen aan om vaker stil te staan bij de ander. “Een goedemorgen, een helpende hand, een praatje op straat – het kost niks, maar het doet zoveel.”
Een boodschap aan Nederland: terug naar verbondenheid
Voor Ronald is het duidelijk: we moeten terug naar een samenleving waarin mensen voor elkaar zorgen. “Het hoeft niet zoals vroeger, maar we mogen best wat meer menselijkheid tonen.”
Zijn boodschap aan jong én oud is helder: “Koester de kleine dingen. Kijk om je heen. Help elkaar. Wees vriendelijk. Dat maakt Nederland mooier – en daar kunnen we vandaag al mee beginnen.”
Conclusie: vooruitgang met behoud van essentie
Ronald’s verhaal raakt een snaar. Het is geen klaagzang tegen moderniteit, maar een pleidooi voor balans. Technologie, efficiëntie en globalisering mogen dan voordelen brengen, maar mogen nooit ten koste gaan van wat ons mens maakt: contact, zorgzaamheid en samenhang.
Zijn nostalgie is een spiegel. Een herinnering aan wat we kwijt dreigen te raken – en een oproep om daar iets aan te doen. Of we nu 20 of 72 zijn, Ronald’s oproep is actueel: “Vergeet niet waar je vandaan komt, dan weet je beter waar je naartoe moet.”
Met die instelling hoopt hij dat het Nederland van vroeger – of in elk geval de geest ervan – in de harten van nieuwe generaties zal blijven voortleven.
“Verandering begint klein,” besluit Ronald, “maar samen kunnen we het verschil maken.”
De 79-jarige zanger Lee Towers, bekend om zijn karakteristieke stemgeluid en lange verbondenheid met de Rotterdamse marathon, maakt momenteel een moeilijke periode door. De geliefde artiest is recent opnieuw gevallen, wat leidde tot fysieke beperkingen en pijn. Toch blijft hij positief en richt hij zich op herstel, met als doel om sterker terug te komen.
Onverwachte val met fysieke gevolgen
De recente valpartij kwam onverwachts en had directe impact op zijn gezondheid. “Ik verloor mijn evenwicht en toen lag ik op de grond,” vertelt Lee in een open gesprek met De Telegraaf. De val resulteerde in gekneusde ribben, wat hem beperkt in zijn beweging en het ademhalen bemoeilijkt. Zijn hulpmiddel voor mobiliteit, een rollator, is momenteel nauwelijks inzetbaar, wat het dagelijks functioneren uitdagender maakt.
Gezondheidsklachten stapelen zich op
De val komt bovenop een aantal al bestaande medische klachten. Zo werd Lee recent geopereerd aan nierstenen, wat zijn herstel vertraagde. Daarnaast ervaart hij ongemak door een ontsteking in zijn heup, waardoor lopen en andere alledaagse handelingen moeilijker zijn geworden. “Het ging al lastig, maar nu ben ik echt beperkt,” aldus Lee.
Ondanks deze omstandigheden blijft hij vastbesloten. “Ik wil blijven bewegen, hoe moeilijk het ook is.” Met die instelling probeert hij meerdere keren per week de sportschool te bezoeken, om zo zijn conditie op peil te houden.
Gemis van belangrijke momenten
Naast de fysieke klachten speelt ook het gemis van sociale en professionele gebeurtenissen een rol. Zo kon Lee recent niet aanwezig zijn bij de 85e verjaardag van zijn goede vriend Gerard Cox in het Luxor Theater. Een feestelijke avond met grote namen als André van Duin en Jenny Arean, maar voor Lee zat deelnemen er niet in. “Dat vond ik erg jammer,” vertelt hij. “Ik kon nauwelijks ademhalen, laat staan zingen.”
Deze gemiste momenten raken hem, maar hij blijft nuchter. Hij weet dat het belangrijk is om goed voor zichzelf te zorgen, zodat hij in de toekomst weer kan deelnemen aan zulke gelegenheden.
Kracht en herstel als rode draad
Lee Towers is geen onbekende als het gaat om herstel en veerkracht. Twee jaar geleden brak hij zijn heup na een val over een tapijt. Tijdens zijn revalidatie viel hij van een hometrainer en liep hij een breuk in zijn hand op. In beide gevallen vocht hij zich terug, gedreven door zijn sterke karakter en passie voor muziek.
“Ik heb het al vaker moeilijk gehad, maar telkens wist ik terug te komen,” zegt hij. Die instelling typeert hem. Zijn kracht ligt in zijn doorzettingsvermogen, gecombineerd met een optimistische levenshouding.
Mentaal sterk en vol vertrouwen
Hoewel de fysieke uitdagingen groot zijn, blijft Lee mentaal sterk. Hij mist het optreden, het contact met zijn publiek en het samenzijn met collega’s. Toch houdt hij vast aan een positieve kijk op de toekomst. “Mentaal gaat het goed,” benadrukt hij. Zijn optredens staan momenteel op een laag pitje, maar hij is vastbesloten om te herstellen en fit te zijn voor zijn tachtigste verjaardag.
Hoopvol vooruitkijken
Voor Lee Towers draait het leven, ook in deze fase, om perspectief. Hij richt zich op kleine stappen vooruit en blijft geloven in herstel. Zijn verhaal laat zien dat veerkracht niet aan leeftijd gebonden is, en dat positiviteit en doorzettingsvermogen ook in moeilijke tijden veel kunnen betekenen.
“Zolang ik kan blijven lachen en blijven dromen, blijf ik doorgaan,” zegt hij. Daarmee is zijn boodschap helder: ook wanneer het leven tijdelijk vertraagt, blijft het de moeite waard om vooruit te kijken.