Algemeen
VIDEO: The Voice of Holland-kandidaat doet verhaal over Anouk: ”Ik heb een trauma”
Nina ten Kate deelt pijnlijk verhaal over haar deelname aan The Voice of Holland
De online wereld staat opnieuw in rep en roer na een openhartige TikTok-video van Nina ten Kate, een voormalige deelneemster van The Voice of Holland. Waar velen haar nog kennen van haar tv-optreden in 2017, spreekt Nina nu – jaren later – voor het eerst over de pijnlijke impact van haar deelname aan het populaire talentenjachtprogramma. Wat een kans op doorbraak had moeten zijn, bleek voor haar een traumatische ervaring met blijvende gevolgen.
In een video van ruim zeven minuten deelt Nina haar verhaal, op aandringen van haar volgers. Wat volgt is een persoonlijke en eerlijke inkijk in wat zich afspeelde – niet alleen op het podium, maar vooral in haar hoofd.
Een onverwachte klap tijdens de ‘Battles’
Tijdens de ‘Battle’-ronde van The Voice of Holland stond Nina vol hoop en spanning op het podium. Ze was voorbereid op een spannende muzikale strijd met haar tegenstander, zoals het format voorschrijft. Wat ze echter niet had verwacht, was dat coach Anouk ter plekke besloot om geen van beide kandidaten door te laten gaan.
Voor de kijkers misschien een opmerkelijk televisiefragment. Voor Nina voelde het als een publieke vernedering. In plaats van opbouwende feedback of een leerzame ervaring, werd ze simpelweg naar huis gestuurd zonder verdere uitleg of erkenning. Het was niet alleen een afwijzing, maar een volledige ontkenning van haar aanwezigheid en talent.
TikTok-video als emotioneel keerpunt
In haar TikTok-video vertelt Nina dat ze deze gebeurtenis jarenlang heeft weggestopt. Maar omdat volgers haar vroegen naar haar ervaringen met het programma, besloot ze uiteindelijk haar verhaal te doen. Niet om medelijden te vragen, benadrukt ze, maar om bewustwording te creëren.
“Het gaat niet alleen om dat moment,” zegt Nina in de video. “Het gaat om het gevoel dat je niets waard bent. Alsof je niet eens serieus genomen wordt. Dat gevoel vreet aan je.” Ze vertelt dat ze jarenlang kampte met een laag zelfbeeld, wantrouwen richting anderen en het gevoel dat ze faalde op het belangrijkste moment van haar leven.
De keerzijde van talentenshows
Nina’s verhaal is helaas geen uitzondering. Al jaren klinken er kritische geluiden over het mentale welzijn van deelnemers aan talentenjachten zoals The Voice, X Factor en Idols. Hoewel deze programma’s vaak worden gepresenteerd als droomkansen, blijkt in de praktijk dat de mentale belasting enorm is – vooral voor jonge, onervaren artiesten.
Achter de schermen zijn er weinig vangnetten. En wanneer het moment van afwijzing komt, gebeurt dat vaak op televisie, voor een miljoenenpubliek. De combinatie van prestatiedruk, publieke beoordeling en minimale emotionele begeleiding kan desastreuze gevolgen hebben.
Anouk: eerlijk of hardvochtig?
Coach Anouk staat bekend om haar recht-voor-z’n-raap-stijl. Ze draait nergens omheen, spreekt vaak bot, en wordt daarvoor ook geprezen door een deel van het publiek. Haar directheid wordt gezien als ‘verfrissend eerlijk’ – een contrast met de meer diplomatieke juryleden van andere shows.
Maar de vraag rijst: wanneer gaat eerlijkheid te ver? In het geval van Nina kreeg de keuze van Anouk kritiek te verduren, juist omdat het gebrek aan uitleg en empathie de ervaring voor de kandidaten niet alleen frustrerend, maar zelfs schadelijk maakte. Is het de taak van een coach om puur te oordelen? Of ook om te begeleiden en ondersteunen?
Sociale media verdeeld: steun en scepticisme
De reacties op Nina’s video zijn gemengd. Een groot deel van haar volgers en andere kijkers spreekt openlijk steun uit. Zij roemen haar moed, erkennen haar pijn en delen zelfs soortgelijke ervaringen. Veel mensen – ook buiten de entertainmentwereld – herkennen het gevoel van harde afwijzing en het gebrek aan erkenning.
Maar er is ook kritiek. Sommige gebruikers vinden dat Nina te gevoelig reageert, en dat afwijzing nu eenmaal hoort bij het leven – zeker in de keiharde showbizz. Die meningen illustreren hoe complex en gelaagd de discussie is. Het gaat immers niet alleen om één afwijzing, maar om de systematische manier waarop talentenshows omgaan met kwetsbare deelnemers.
Mentale gezondheid in de schijnwerpers
Wat Nina’s verhaal extra belangrijk maakt, is de bredere context. De afgelopen jaren is er meer aandacht gekomen voor de mentale gezondheid van jonge artiesten en influencers. Van burn-outs tot depressies – het publieke leven brengt enorme druk met zich mee. Wanneer daarbovenop ook nog eens harde, ongefilterde kritiek komt op televisie, kan de grens snel bereikt zijn.
Steeds meer oud-deelnemers van talentenshows spreken zich uit. Enkelen hebben zelfs aangegeven therapie nodig te hebben gehad na hun deelname. Het toont aan dat entertainment en menselijke waarde soms pijnlijk botsen.
Hoe verder? Oproep tot verandering
Nina’s verhaal roept een duidelijke vraag op: wat moet er veranderen in de wereld van talentenshows? Er wordt gepleit voor:
-
Betere psychologische begeleiding voor en na uitzendingen
-
Coaching voor juryleden over empathisch communiceren
-
Meer nazorg voor kandidaten die worden afgewezen
-
Transparantie over de impact van deelname op mentale gezondheid
Het zou de verantwoordelijkheid moeten zijn van programma’s als The Voice of Holland om niet alleen televisie te maken, maar ook mensen te beschermen tegen onnodige schade.
@ninatenkate Antwoorden op @ᴇʟɪꜱᴇ ᴢɪᴊᴅᴇʀʜᴀɴᴅ 🌼 voor wie ‘t wil horen 👀 #thevoiceofholland #thevoice #devoice #anouk #battles #storytime #zangeres ♬ origineel geluid – ninatenkate
De kracht van Nina’s openheid
Wat Nina ten Kate doet met haar video is bewonderenswaardig. Ze durft zich kwetsbaar op te stellen, ondanks het risico op negatieve reacties. Ze neemt de regie terug over haar verhaal – iets wat ze tijdens haar Voice-deelname niet had. In plaats van zich te verschuilen, kiest ze ervoor om te spreken.
Die keuze maakt haar krachtig. Ze biedt herkenning aan anderen, opent het gesprek over mentale gezondheid in de mediawereld, en dwingt tot reflectie. Haar verhaal is niet alleen een persoonlijke getuigenis, maar ook een maatschappelijke aanklacht.
Tot slot: meer dan een verloren tv-moment
Wat voor de één een ‘interessant televisiefragment’ was, is voor Nina ten Kate een levensveranderend moment geworden. Een moment dat haar jarenlange twijfel, schaamte en verdriet heeft opgeleverd. Maar nu ook leidt tot erkenning, gesprek en – hopelijk – verandering.
De vraag die blijft hangen is simpel: hoeveel Nina’s zijn er nog, die hun verhaal nog niet durven te vertellen? Misschien is het tijd dat we, als kijkers, als programmamakers en als samenleving, anders gaan kijken naar wat er op ons scherm gebeurt – en wie daarachter schuilgaan.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
