Algemeen
Moslimjongeren overwegen massaal vertrek uit Nederland: Dit is de reden!
Tweederde van Nederlandse moslimjongeren overweegt emigratie: “Hier voel ik me niet thuis”
Groeiend aantal moslimjongeren denkt aan emigratie vanwege uitsluiting en discriminatie
Een recent onderzoek heeft aangetoond dat tweederde van de Nederlandse moslimjongeren serieus overweegt om Nederland te verlaten. De reden? Een gevoel van uitsluiting, discriminatie en een gebrek aan acceptatie binnen de Nederlandse samenleving.
Voor velen is Nederland hun geboorteland, maar tegelijkertijd voelen zij zich er steeds minder thuis. Dit groeiende sentiment zorgt ervoor dat steeds meer jongeren kijken naar islamitische landen als potentiële nieuwe woonplaats. Maar wat drijft hen precies tot deze beslissing?
“Ik voel me hier niet geaccepteerd”
Yigit Islak (23), penningmeester bij de Mevlana-moskee in Rotterdam, spreekt openhartig over de gevoelens die onder veel moslimjongeren leven.
“Je ergens thuis voelen en je veilig voelen, zijn twee totaal verschillende dingen. Dit is mijn thuis, maar veilig voel je je pas in een inclusieve samenleving. En keer op keer blijkt dat Nederland dat niet is.”
Volgens Islak is het geen enkele gebeurtenis die hen ertoe drijft, maar een optelsom van structurele problemen. Islamitische jongeren voelen zich steeds minder onderdeel van de samenleving, ondanks hun inspanningen om te integreren en bij te dragen aan de maatschappij.
Hij benadrukt dat moskeeën juist proberen bruggen te bouwen:
“Wij staan juist voor een inclusieve samenleving. Buren uit de wijk komen vaak langs, ze zijn altijd welkom. Maar dat neemt het bredere probleem niet weg.”
Discriminatie en uitsluiting als groeiend probleem
Volgens Nourdin El Ouali, directeur van Stichting Platform Islamitische Organisaties Rijnmond (SPIOR), is er een duidelijke trend zichtbaar. Steeds meer jongeren voelen zich niet meer welkom in Nederland en overwegen te vertrekken.
“De meeste moslimjongeren willen helemaal niet weg. Ze voelen het juist als hun plicht om in Nederland te blijven en een toekomst op te bouwen. Ze willen de belofte van hun ouders inlossen. Hun ouders kwamen hier met de droom van een beter leven. Ze houden meer van Nederland dan dat Nederland hen liefde teruggeeft.”
Het paradoxale is dat juist de jongeren die het meest geïntegreerd zijn, het vaakst te maken krijgen met discriminatie en uitsluiting. Volgens El Ouali geldt:
“Hoe meer je zichtbaar bent als moslim, hoe meer je ermee te maken krijgt.”
Wat zeggen de cijfers?
Uit het onderzoek blijkt dat maar liefst tweederde van de Nederlandse moslimjongeren een toekomst buiten Nederland overweegt. Hoewel velen nog niet direct actie ondernemen, wordt het idee van emigratie steeds serieuzer overwogen.
De vraag is: Hoeveel jongeren zetten deze gedachte daadwerkelijk om in realiteit? Voor nu blijft het bij overwegingen, maar de stijgende trend is zorgwekkend voor de Nederlandse samenleving en economie.
“Na de verkiezingen is het erger geworden”
Volgens imam Azzedine Karrat is de discriminatie tegen moslims fors toegenomen in de afgelopen jaren. Hij wijst vooral naar de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen als een van de oorzaken:
“Sinds de laatste Tweede Kamerverkiezingen is de situatie alleen maar verslechterd. Hoeveel onderzoeken hebben we nog nodig om te kunnen zeggen dat dit geen gevoel meer is, maar een feit?”
Jongeren die zich uitgesloten voelen, zien steeds minder toekomstperspectief in Nederland. Ze kijken naar alternatieven en overwegen serieus te emigreren naar een land waar hun culturele en religieuze identiteit geen obstakel vormt.
Dubai of Qatar als nieuwe thuisbasis?
Voor jongeren zoals Yigit Islak betekent emigratie niet automatisch een terugkeer naar het land van hun ouders of grootouders.
“In een islamitisch land kan ik meer mezelf zijn.”
Opmerkelijk genoeg kijken veel jongeren niet naar landen zoals Turkije of Marokko, maar eerder naar moderne golfstaten zoals Dubai en Qatar. Daar zien ze economische kansen en een samenleving waarin hun geloof geen barrière vormt.
“Dubai of Qatar, dat zijn wel opties. Daar voel ik me vrijer en veiliger.”
Voor veel moslimjongeren voelt Nederland als een constant gevecht om acceptatie, terwijl ze in islamitische landen het gevoel hebben zonder vooroordelen zichzelf te kunnen zijn.
Een dreigende braindrain?
Experts waarschuwen dat Nederland te maken kan krijgen met een braindrain, waarbij hoogopgeleide en ambitieuze moslimjongeren massaal het land verlaten.
🔹 Dit zou niet alleen een persoonlijk verlies zijn voor de jongeren zelf, maar ook een economisch en maatschappelijk probleem creëren voor Nederland. 🔹 Werkgevers, universiteiten en instanties maken zich zorgen over het verlies van jong talent. 🔹 De sociale cohesie in Nederland kan eronder lijden als een groeiend aantal jongeren zich niet meer vertegenwoordigd voelt.
Volgens onderzoekers moet de overheid serieus in gesprek gaan met deze groep en werken aan concrete oplossingen voor de structurele uitsluiting die zij ervaren.
Hoe nu verder?
De vraag blijft: Wat kan Nederland doen om deze jongeren hier te houden?
Mogelijke oplossingen zijn:
✅ Meer inspanningen voor een inclusieve samenleving, waar discriminatie en islamofobie actief worden aangepakt. ✅ Betere educatie over diversiteit en inclusie in het onderwijs, zodat jongeren zich meer geaccepteerd voelen. ✅ Actiever beleid op de arbeidsmarkt, zodat moslimjongeren gelijke kansen krijgen en niet worden achtergesteld bij sollicitaties. ✅ Een open dialoog tussen de overheid, bedrijven en de moslimgemeenschap, waarin oplossingen worden gezocht voor de ervaren uitsluiting.
Veel moslimjongeren zijn loyaal aan Nederland en willen hier blijven, maar ze willen zich wél geaccepteerd en gewaardeerd voelen. Als Nederland deze uitdaging niet aangaat, kan de trend van emigratie onder moslimjongeren zich verder versterken.
Wat vind jij?
📢 Moet Nederland meer doen om een inclusieve samenleving te creëren? Of is emigratie voor deze jongeren de beste oplossing?
💬 Laat je mening achter in de reacties op Facebook en discussieer mee over deze belangrijke kwestie!
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.