Algemeen
Oma’s laatste foto van kleindochter minuten voor haar dood!
Een foto die de wereld stil doet staan
Een hartverscheurend beeld ging recentelijk viraal: een foto van de driejarige Scarlett Jensen, slechts enkele minuten voor haar tragische overlijden. Deze aangrijpende afbeelding, gedeeld door haar grootmoeder, werd pas later ontdekt en biedt haar familie een onschatbare herinnering aan Scarletts laatste momenten. Het beeld, gevuld met onschuld en vreugde, staat in schril contrast met het noodlot dat haar trof.
Een noodlottig ongeval verandert alles
Op 7 oktober 2022 werd het leven van Scarlett abrupt en meedogenloos beëindigd door een tragisch ongeluk. Op die bewuste dag waren haar ouders, Samantha Jensen en haar vader, afwezig omdat ze een bruiloft bijwoonden. Scarlett en haar tweejarige broertje Henry werden op dat moment liefdevol verzorgd door hun oma in Oldtown, Idaho. Wat begon als een gewone dag, eindigde in een nachtmerrie.
Een grote pickup-truck reed met hoge snelheid de privéoprit van de familie op en maaide de drie omver. Ooggetuigen vertellen hoe Scarletts oma wanhopig probeerde haar kleinkinderen te redden. “Mijn moeder zwaaide met haar handen en schreeuwde dat hij moest stoppen. Ze probeerde Scarlett en Henry uit de gevarenzone te trekken, maar het ging allemaal te snel,” herinnert Samantha zich. De impact was verwoestend: Scarlett overleed ter plekke, terwijl haar oma en broertje zwaargewond raakten.
De dader vlucht, maar gerechtigheid volgt
De bestuurder van de truck koos ervoor om door te rijden en de plaats van het ongeluk te verlaten. Zijn poging om te ontsnappen was echter tevergeefs: enkele kilometers verderop werd hij aangehouden. Uiteindelijk werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf van tien jaar. Hoewel dit de familie een zekere mate van gerechtigheid bracht, kon geen enkele straf het onbeschrijfelijke verlies van Scarlett goedmaken.
De pijnlijke nasleep: een familie in rouw
Na het ongeval werd Henry met spoed per helikopter naar een kinderziekenhuis gevlogen. Daar stelden artsen een reeks ernstige verwondingen vast: een gebroken ruggengraat, zes gebroken ribben, een gebroken kaak en sleutelbeen, een gescheurde lever en talloze kneuzingen. Zijn herstel was een lang en slopend proces. “Hij lag een week op de intensive care voordat hij stabiel genoeg was om naar huis te komen. Daarna moest hij tien weken lang een brace dragen,” vertelt Samantha.
Scarletts oma had ook verschillende botbreuken, maar mocht na intensieve zorg uit het ziekenhuis worden ontslagen. Toch was de emotionele wond die het ongeval achterliet minstens zo zwaar als de fysieke verwondingen.
Een onverwachte vondst brengt troost
Temidden van het immense verdriet vond Samantha iets bijzonders: een laatste, onbewust vastgelegde herinnering. De telefoon van haar moeder, die tijdens het ongeval verloren was gegaan, werd later teruggevonden. Toen Samantha door de foto’s bladerde, ontdekte ze een afbeelding die haar hart deed stilstaan.
De foto, genomen slechts vijf minuten voordat het fatale ongeluk plaatsvond, laat Scarlett zien in een moment van puur geluk. “Toen ik de foto zag, besefte ik dat dit het laatste moment was voordat alles veranderde,” zegt Samantha.
Volgens het tijdschrift PEOPLE werd de foto genomen kort nadat Scarlett en haar broertje door hun oma waren meegenomen om een ijsje te halen. “Toen ze thuiskwamen, wilde Scarlett uit de kinderwagen om bloemen te plukken,” legt Samantha uit. “Mijn moeder nam toen de laatste foto die ik van haar heb.”
Hoe ga je verder na zo’n verlies?
Het verliezen van een kind is een ondraaglijk verdriet. Het verwerken van zo’n tragedie is een lang en pijnlijk proces. Samantha en haar familie proberen hun verlies een plek te geven, maar de leegte die Scarlett achterliet, is niet te vullen. “Sommige dagen voelt het alsof ik verdrink, en op andere dagen kan ik watertrappelen,” deelt Samantha emotioneel.
Therapie helpt haar en haar familie om met hun verdriet om te gaan. Ook hun geloof biedt hen steun in deze donkere tijd. “Mijn geloof in de Heer heeft mijn leven gered en me enorm geholpen in mijn genezingsproces,” zegt Samantha.
De eerste keer dat ze de foto bekeek, was bijzonder moeilijk. Maar naarmate de tijd verstreek, begon ze het te zien als een kostbaar geschenk: een blijvende herinnering aan Scarletts onschuld en vreugde.
Een eeuwige herinnering aan Scarlett
“Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik deze foto heb,” vertelt Samantha. “Het legt de rust en vreugde van haar laatste momenten vast. De schoonheid van de omgeving, de liefde van haar oma, de onschuld van het moment… Ik zal me haar voor altijd gelukkig en zorgeloos voorstellen, bloemen plukkend met haar beste vriend en oma.”
Ondanks het onmeetbare verdriet put de familie troost uit de wetenschap dat Scarlett in haar laatste momenten werd omringd door liefde. Ze werd beschermd, gekoesterd en ze was gelukkig.
Het belang van bewustzijn en veiligheid
Scarletts tragische overlijden is niet alleen een persoonlijk verlies, maar ook een herinnering aan hoe belangrijk verkeersveiligheid is, zelfs op privéterreinen. Ouders, grootouders en automobilisten worden door dit verhaal opnieuw geconfronteerd met de noodzaak van oplettendheid en voorzichtigheid.
Een boodschap van hoop en liefde
Hoewel Scarletts leven veel te vroeg werd afgebroken, leeft haar herinnering voort in de harten van haar familie en iedereen die geraakt is door haar verhaal. De foto van haar laatste momenten herinnert ons eraan hoe kostbaar het leven is en hoe belangrijk het is om elk moment te koesteren.
Rust in vrede, Scarlett. Je bent voor altijd geliefd en nooit vergeten.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.