Algemeen
13 jaar cel voor stalker: Eindelijk een passende straf voor deze misdaad
Karl Chads is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 13 jaar na een intensieve en verontrustende campagne van intimidatie en bedreiging gericht tegen Grace Smith. Wat begon als een onschuldig contact na slechts drie ontmoetingen, escaleerde al snel in een reeks zorgwekkende incidenten die haar veiligheid en welzijn ernstig in gevaar brachten. Naast zijn celstraf heeft de rechtbank Chads een levenslang contactverbod opgelegd om Grace Smith te beschermen.
Escalatie van intimidatie
De zaak begon met drie ontmoetingen tussen Chads en Smith, waarna
Chads een ongezonde obsessie voor haar ontwikkelde. Hij begon haar
te stalken, stuurde dreigende berichten en achtervolgde haar in
haar dagelijks leven. De constante intimidatie zorgde voor grote
angst bij Smith, die zich niet meer veilig voelde in haar eigen
omgeving. De situatie escaleerde tot een hoogtepunt toen Chads werd
betrapt bij een van zijn zorgwekkende acties.
Aanhouding op heterdaad
De politie arresteerde Chads op heterdaad toen hij zich ophield in
de buurt van Smith’s woning. Bij zijn aanhouding had hij enkele
verontrustende voorwerpen bij zich, waaronder twee glazen, een fles
wijn en condooms. De aanwezigheid van deze items suggereerde dat
hij een confrontatie met Smith had gepland, wat de ernst van zijn
gedrag alleen maar benadrukte.
De politie heeft snel ingegrepen om de situatie onder controle te brengen. Een woordvoerder verklaarde: “De aard van de gevonden voorwerpen en zijn aanwezigheid op deze locatie waren zeer alarmerend. Het was duidelijk dat de verdachte geen goede bedoelingen had.”
Rechtbankuitspraak en straf
Tijdens de rechtszaak benadrukte de rechter de ernst van Chads’
acties en de impact die zijn gedrag had op het slachtoffer. Grace
Smith getuigde over de angst die ze had doorstaan en de blijvende
gevolgen van zijn intimidatie. De rechter noemde het gedrag van
Chads “manipulatief, obsessief en gevaarlijk” en veroordeelde hem
tot een celstraf van 13 jaar.
Daarnaast werd een onbeperkte contactverbod opgelegd, wat inhoudt dat Chads nooit meer direct of indirect contact mag opnemen met Smith. De rechter benadrukte dat dit een noodzakelijke maatregel was om haar veiligheid op lange termijn te garanderen.
Impact op het slachtoffer
Grace Smith beschreef de maandenlange intimidatie als een
traumatische periode in haar leven. In een schriftelijke verklaring
aan de rechtbank zei ze: “Ik voelde me constant bekeken en was bang
om alleen te zijn. Het voelde alsof ik geen controle meer had over
mijn eigen leven.” Ze bedankte de politie en het rechtssysteem voor
hun snelle handelen en zei dat ze eindelijk weer een gevoel van
veiligheid begint te krijgen.
Een waarschuwing voor anderen
De veroordeling van Chads dient als een krachtige waarschuwing
tegen stalkingsgedrag en intimidatie. Autoriteiten benadrukken het
belang van het melden van verdachte of bedreigende situaties om
slachtoffers te beschermen. De politie moedigt iedereen die zich
onveilig voelt aan om hulp te zoeken en maatregelen te nemen om
zichzelf te beschermen.
Met de veroordeling en het contactverbod hopen zowel de autoriteiten als het slachtoffer dat er een einde komt aan deze nachtmerrie en dat Grace Smith weer de rust en vrijheid kan vinden die ze verdient.
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken